ไม้
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ม้าย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | máai |
| ราชบัณฑิตยสภา | mai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /maːj˦˥/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *mwajꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨾᩱ᩶ (ไม้), ภาษาลาว ໄມ້ (ไม้), ภาษาไทลื้อ ᦺᦙᧉ (ไม้), ภาษาไทดำ ꪼꪣ꫁ (ไม้), ภาษาไทใหญ่ မႆႉ (ไม๎), ภาษาไทใต้คง ᥛᥭᥳ (มั๎ย), ภาษาอ่ายตน မႝ (มย์), ภาษาอาหม 𑜉𑜩 (มย์), ภาษาจ้วง faex, ภาษาจ้วงแบบหนง maex, ภาษาแสก ไม
คำนามแก้ไข
ไม้
- คำรวมเรียกพืชทั่วไป โดยปรกติมีราก ลำต้น กิ่ง ก้าน และใบ
- เรียกเนื้อของต้นไม้ที่ใช้ทำสิ่งของต่าง ๆ มีลักษณะเป็นท่อน แผ่น หรือดุ้น เป็นต้น
- คำประกอบหน้าสิ่งของบางอย่างที่มีลักษณะยาวซึ่งทำด้วยไม้หรือเดิมทำด้วยไม้
- ไม้กวาด
- ไม้พาย
- ไม้เท้า
- ไม้จิ้มฟัน
- คำนำหน้าบอกประเภทต้นไม้
- ไม้ยาง
- ไม้ดำ
- ไม้แดง
- ท่ารำและท่าตีกระบี่กระบองท่าหนึ่ง ๆ เรียกว่า ไม้หนึ่ง ๆ, โดยปริยายหมายความว่า ท่าที
- เขาจะมาไม้ไหน
- เรียกลักษณะของสถาปัตยกรรมและศิลปกรรมไทยที่ย่อตรงมุมของฐาน แท่น เสา หรือเครื่องยอดเป็นมุมเล็ก ๆ มุมละ 3 มุม รวม 4 มุมใหญ่ ได้ 12 มุมเล็กว่า ย่อไม้สิบสอง หรือ ย่อมุมไม้สิบสอง แม้ย่อมากกว่ามุมละ 3 ก็ยังเรียกเช่นเดิม
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
เรียกเนื้อของต้นไม้
คำคุณศัพท์แก้ไข
ไม้
- ทำด้วยไม้
- ประตูไม้
- กล่องไม้
คำลักษณนามแก้ไข
ไม้
- เรียกของเช่นปลาย่างที่เสียบไม้เรียงเป็นตับ
- ปลาไม้หนึ่ง
- ปลา 2 ไม้
- เรียกผ้าที่ม้วนโดยมีไม้อยู่ข้างใน
- ผ้าไม้หนึ่ง
- ผ้า 2 ไม้
รากศัพท์ 2แก้ไข
คำนามแก้ไข
ไม้
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำนามแก้ไข
ไม้
- อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩱ᩶ (ไม้)