กิ่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *kiŋᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠᩥ᩠᩵ᨦ (กิ่ง), ภาษาลาว ກິ່ງ (กิ่ง), ภาษาไทลื้อ ᦂᦲᧂᧈ (กี่ง), ภาษาเขิน ᨠᩥ᩠᩵ᨦ (กิ่ง), ภาษาไทใหญ่ ၵိင်ႇ (กิ่ง), ภาษาไทใต้คง ᥐᥤᥒᥱ (กี่ง), ภาษาอ่ายตน ကိင် (กิง์), ภาษาอาหม 𑜀𑜢𑜂𑜫 (กิง์)， ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kingh/hingh , ภาษาจ้วง hingh/nyingh

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กิ่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gìng
	ราชบัณฑิตยสภา	king
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kiŋ˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

กิ่ง

1. ส่วนที่แยกออกต้น, แขนง
2. ใช้เรียกส่วนย่อยที่แยกออกไปจากส่วนใหญ่ แต่ก็ยังขึ้นอยู่กับส่วนใหญ่ เช่น กิ่งอำเภอ เป็นต้น
3. ตำแหน่งเรือยาวของหลวงแต่โบราณที่ขึ้นระวางเป็นเรือพระที่นั่งในกระบวนพยุหยาตราชลมารค เรียกว่า เรือกิ่ง หรือ เรือพระที่นั่งกิ่ง

คำแปลภาษาอื่น

ส่วนที่แยกออกต้น

• คำเมือง: ᨠᩥ᩠᩵ᨦ (nod) (กิ่ง)
• ดัตช์: tak (nl) ช. (ต็อก)
• ไทดำ: ꪉ꪿ꪱ (blt) (ง่า), ꪀꪲ꪿ꪉ (blt) (กิ่ง)
• ไทใหญ่: ၵိင်ႇ (shn) (กิ่ง)
• ลาว: ງ່າ (lo) (ง่า), ກິ່ງ (lo) (กิ่ง)
• อังกฤษ: branch (en) (แบรนช์)

คำลักษณนาม

กิ่ง

1. เรียกงาช้าง

ภาษาคำเมือง

คำนาม

กิ่ง

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩥ᩠᩵ᨦ (กิ่ง, “กิ่ง”)
2. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩕᩥ᩠᩵ᨦ (กริ่ง, “กริ่ง”)

คำกริยา

กิ่ง (คำอาการนาม ก๋ารกิ่ง หรือ ก๋านกิ่ง)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩕᩥ᩠᩵ᨦ (กริ่ง, “นึก, ระแวง”)
2. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩖᩥ᩵ᨦ (กลิ่ง, “นึก, ระแวง”)