ต้น
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຕົ້ນ (ต็้น), ภาษาคำเมือง ᨲᩫ᩠᩶ᨶ (ต็้น), ภาษาเขิน ᨲᩫ᩠᩶ᨶ (ต็้น), ภาษาไทลื้อ ᦎᦳᧃᧉ (ตุ้น), ภาษาไทใหญ่ တူၼ်ႈ (ตู้น)
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ต้น | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtôn |
| ราชบัณฑิตยสภา | ton | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ton˥˩/ | |
คำนามแก้ไข
ต้น
- ลำของต้นไม้, เป็นชื่อรวมทั่วไปของต้นไม้และพืชผักต่าง ๆ
- ต้นมะขาม
- ต้นสัก
- ต้นหญ้า
- ต้นผักชี
- ต้นข้าว
- เรียกผู้ที่นับกันว่าเป็นผู้เริ่มต้นวงศ์สกุลว่า ต้นวงศ์ ต้นสกุล
- เบื้องต้นของสิ่งที่มีลักษณะกลมยาว
- ต้นขา
- ต้นแขน
- ตอนแรก ๆ
- ต้นสัปดาห์
- ต้นเดือน
- ต้นปี
- ใช้ประกอบหน้าคำอื่นแปลว่า ผู้ที่ได้รับความไว้วางใจให้มีหน้าที่รักษาสิ่งของหรือทำกิจการประจำ
- ต้นกุญแจ
- ต้นห้อง
- ชื่อเพลงไทยจำพวกหนึ่งมีชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า ต้น
- ต้นเพลงฉิ่ง
- ต้นเพลงยาว
- ต้นเพลงรำ(ดึกดำบรรพ์)
ลักษณะนามแก้ไข
ต้น
คำคุณศัพท์แก้ไข
ต้น
- แรก
- หน้าต้น
- แรกเริ่ม
- แต่ต้น
- เนื่องในพระเจ้าแผ่นดิน
- ประพาสต้น
- กฐินต้น
- ช้างต้น
- ม้าต้น
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำนามแก้ไข
ต้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨲᩫ᩠᩶ᨶ (ต็้น)
ภาษาปักษ์ใต้แก้ไข
คำนามแก้ไข
ต้น