ดูเพิ่ม: ได

ภาษาไทย

แก้ไข

รูปแบบอื่น

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɗajꟲ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ได้, ลาว ໄດ້ (ได้), คำเมือง ᨯᩱ᩶ (ได้), ไทลื้อ ᦺᦡᧉ (ได้), ไทดำ ꪼꪒ꫁ (ได้), ไทใหญ่ လႆႈ (ไล้), จ้วง ndaej, นุง đày; เทียบสุ่ย qdyais, ต้งใต้ lis, ไหลดั้งเดิม *ɗɯ

Simpson (2001) เสนอว่า ในที่สุดแล้ว มาจากจีนยุคกลาง (MC tok) ซึ่งมีการใช้งานในความหมายว่า "สามารถ" ที่ท้ายประโยคเหมือนกับในภาษาไทย[1]

การออกเสียง

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

ได้ (คำอาการนาม การได้)

  1. รับมาหรือตกมาเป็นของตัว
    ได้เงิน
    ได้ลูก
    ได้แผล
  2. ใช้ประกอบท้ายคำกริยามีความหมายต่าง ๆ แล้วแต่ความแวดล้อม คือ
    1. อาจ, สามารถ เช่น เดินได้, เขียนได้
    2. สำเร็จผล เช่น สอบได้
    3. อนุญาต เช่น ลงมือกินได้, ไปได้
  3. (ไวยากรณ์, ช่วย) คำช่วยกริยาบอกอดีต
    ได้กิน
    ได้ไป

ลูกคำ

แก้ไข

คำแปลภาษาอื่น

แก้ไข

อ้างอิง

แก้ไข
  1. Simpson, Andrew (2001), chapter Focus, Presupposition and Light Predicate Raising in East and Southeast Asia, in Journal of East Asian Linguistics, volume 10, issue 2, pages 91–92, 110–111

ภาษาคำเมือง

แก้ไข

การออกเสียง

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

ได้ (คำอาการนาม ก๋ารได้ หรือ ก๋านได้)

  1. (สกรรม) รูปแบบอื่นของ ᨯᩱ᩶ (ได้)

คำกริยาวิเศษณ์

แก้ไข

ได้

  1. รูปแบบอื่นของ ᨯᩱ᩶ (ได้)

คำสันธาน

แก้ไข

ได้

  1. รูปแบบอื่นของ ᨯᩱ᩶ (ได้)