เสียง
ภาษาไทย
แก้ไขรูปแบบอื่น
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *siəŋᴬ¹ (Jonsson, 1991), จากจีนยุคกลาง 聲 (MC syeng)[1]; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง), ลาว ສຽງ (สย̂ง), ไทลื้อ ᦵᦉᧂ (เสง), ไทดำ ꪎꪸꪉ (สย̂ง) หรือ ꪹꪎꪉ (เสง), ไทขาว ꪎꪸꪉ, ไทใหญ่ သဵင် (เสง), ไทใต้คง ᥔᥥᥒᥴ (เส๋ง), อ่ายตน ꩬိင် (สิง์), พ่าเก ꩬိင် (สิง์), อาหม 𑜏𑜢𑜂𑜫 (สิง์); เกี่ยวข้องกับ สำเนียง
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | เสียง | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǐiang |
| ราชบัณฑิตยสภา | siang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sia̯ŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขอ้างอิง
แก้ไข- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
ภาษาคำเมือง
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /siaŋ˨˦/
คำนาม
แก้ไขเสียง
- อีกรูปหนึ่งของ ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง)