สระ

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากบาลี สร (“แอ่งน้ำ”); เทียบสันสกฤต सरस् (สรสฺ, “แอ่งน้ำ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà
	ราชบัณฑิตยสภา	sa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/saʔ˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		สะ

คำนาม

สระ (คำลักษณนาม สระ)

1. แอ่งน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นเองหรือคนขุด

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากบาลี สร (“เสียงสระ”); เทียบสันสกฤต स्वर (สฺวร, “เสียงสระ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สะ-หฺระ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà-rà
	ราชบัณฑิตยสภา	sa-ra
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sa˨˩.raʔ˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

สระ (คำลักษณนาม เสียง หรือ รูป หรือ ตัว)

1. (สัทศาสตร์) เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยอาศัยการเคลื่อนไหวของลิ้นและริมฝีปากเป็นสำคัญ แต่ไม่มีการสกัดกั้นจากอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งในปาก เช่น เสียง อะ อา โดยทั่วไปจะออกเสียงสระร่วมกับเสียงพยัญชนะหรือออกเสียงเฉพาะเสียงสระอย่างเดียวก็ได้, เสียงสระ ก็เรียก
2. ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียงสระ เช่นะ า, รูปสระ ก็เรียก

รากศัพท์ 3

ยืมมาจากบาลี สร (“เสียง”); เทียบสันสกฤต स्वर (สฺวร, “เสียง”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สะ-ระ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà-rá
	ราชบัณฑิตยสภา	sa-ra
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sa˨˩.raʔ˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

สระ

1. เสียง

รากศัพท์ 4

เทียบลาว ສະ (สะ), ไทลื้อ ᦉ (ส)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà
	ราชบัณฑิตยสภา	sa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/saʔ˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		สะ

คำกริยา

สระ (คำอาการนาม การสระ)

1. ฟอกให้สะอาดหมดจด

   สระหัว

   สระผม

2. ชำระล้างให้สะอาด

   สระหวี