คน
ภาษาไทย
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | คน | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kon |
| ราชบัณฑิตยสภา | khon | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰon˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | คนธ์ คล | |
รากศัพท์ 1
แก้ไขสืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɢwɯnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับปักษ์ใต้ ข่น, อีสาน คน, ลาว ຄົນ (ค็น), คำเมือง ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), เขิน ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), ไทลื้อ ᦅᦳᧃ (คุน), ไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ไทขาว ꪁꪴꪙ, ไทใหญ่ ၵူၼ်း (กู๊น), ไทใต้คง ᥐᥨᥢᥰ (โก๊น), อาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์), ปู้อี wenz, จ้วง vunz, จ้วงแบบจั่วเจียง koenz
รูปแบบอื่น
แก้ไข- (เจตนาสะกดผิด) ฅน
คำนาม
แก้ไขคน
- มนุษย์ คือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Homo sapiens (คำลักษณนาม: คน หรือ หัว หรือ ราย หรือ นาย หรือ ท่าน)
- คำพ้องความ: ดูที่ อรรถาภิธาน:คน
- คำใช้ประกอบคำนามหรือคำกริยาแสดงว่าเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่ง อาการ สภาพ หรือมีลักษณะหรือเป็นอย่างนั้น[1]
- คนข่าว
- คนทีวี
- คนเบื้องหลัง
- คนสวน
- คนส่งของ
- คนขับรถ
- คนเลี้ยงเด็ก
- คนรับใช้
- คนง่อย
- คนพิการ
- คนโกง
ลูกคำ
แก้ไขคำแปลภาษาอื่น
แก้ไขมนุษย์
รากศัพท์ 2
แก้ไขร่วมเชื้อสายกับลาว ຄົນ (ค็น), ไทลื้อ ᦆᦳᧃᧉ (ฅุ้น), ไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ไทใหญ่ ၶူၼ်ႉ (ขู๎น), อาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์); เทียบไหลดั้งเดิม *ɦunɦ, จ้วงแบบจั่วเจียง goenz (กน Longzhou)
คำกริยา
แก้ไขคน (คำอาการนาม การคน)
- กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน
คำแปลภาษาอื่น
แก้ไขกวนให้เข้ากัน
อ้างอิง
แก้ไข- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 29.
ภาษาคำเมือง
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /xon˧˧/
คำนาม
แก้ไขคน
- อีกรูปหนึ่งของ ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น)