คน
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | คน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kon |
| ราชบัณฑิตยสภา | khon | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰon˧/ | |
| คำพ้องเสียง | คนธ์ คล | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *ɢwɯnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), ภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทลื้อ ᦅᦳᧃ (คุน), ภาษาไทใหญ่ ၵူၼ်း (กู๊น), ภาษาไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ภาษาไทใต้คง ᥐᥨᥢᥰ (โก๊น), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์), ภาษาปู้อี wenz, ภาษาจ้วง vunz
คำนามแก้ไข
คน (คำลักษณนาม คน)
- มนุษย์
- คำใช้ประกอบคำนามหรือคำกริยาแสดงว่าเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่ง อาการ สภาพ หรือมีลักษณะหรือเป็นอย่างนั้น[1]
- คนข่าว
- คนทีวี
- คนเบื้องหลัง
- คนสวน
- คนส่งของ
- คนขับรถ
- คนเลี้ยงเด็ก
- คนรับใช้
- คนง่อย
- คนพิการ
- คนโกง
ดูเพิ่มแก้ไข
คำเกี่ยวข้องแก้ไข
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
มนุษย์
รากศัพท์ 2แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทใหญ่ ၶူၼ်ႉ (ขู๎น), ภาษาไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์)
คำกริยาแก้ไข
คน (คำอาการนาม การคน)
- กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
กวนให้เข้ากัน
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 29.