คน
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | คน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kon |
| ราชบัณฑิตยสภา | khon | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰon˧/ | |
| คำพ้องเสียง | คนธ์ คล | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *ɢwɯnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), ภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทลื้อ ᦅᦳᧃ (คุน), ภาษาไทใหญ่ ၵူၼ်း (กู๊น), ภาษาไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ภาษาไทใต้คง ᥐᥨᥢᥰ (โก๊น), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์), ภาษาปู้อี wenz, ภาษาจ้วง vunz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง koenz
คำนามแก้ไข
คน (คำลักษณนาม คน หรือ หัว หรือ ราย หรือ นาย หรือ ท่าน)
- มนุษย์
- คำใช้ประกอบคำนามหรือคำกริยาแสดงว่าเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่ง อาการ สภาพ หรือมีลักษณะหรือเป็นอย่างนั้น[1]
- คนข่าว
- คนทีวี
- คนเบื้องหลัง
- คนสวน
- คนส่งของ
- คนขับรถ
- คนเลี้ยงเด็ก
- คนรับใช้
- คนง่อย
- คนพิการ
- คนโกง
ดูเพิ่มแก้ไข
คำเกี่ยวข้องแก้ไข
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
มนุษย์
รากศัพท์ 2แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทใหญ่ ၶူၼ်ႉ (ขู๎น), ภาษาไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์)
คำกริยาแก้ไข
คน (คำอาการนาม การคน)
- กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
กวนให้เข้ากัน
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 29.