คัน
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | คัน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kan |
| ราชบัณฑิตยสภา | khan | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰan˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ||
รากศัพท์ 1แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɡalᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄັນ (คัน) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kaenz (คัน-ไม้คัน)
คำนามแก้ไข
คัน (คำลักษณนาม คัน)
คำลักษณนามแก้ไข
คัน
รากศัพท์ 2แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɣalᴬ (“แนวดินกั้นน้ำ”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄັນ (คัน), ภาษาไทลื้อ ᦅᧃ (คัน), ภาษาไทใหญ่ ၵၼ်း (กั๊น)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kaenz/kenz/haenz
รูปแบบอื่นแก้ไข
- (เลิกใช้) ฅัน
คำนามแก้ไข
คัน (คำลักษณนาม คัน)
- แนวดินหรือแนวทรายเป็นต้นที่พูนสูงขึ้นเป็นแนวยาว
- คันทราย
- แนวดินที่พูนขึ้นมาสำหรับกั้นน้ำ
- คันนา
- คันดิน
รากศัพท์ 3แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɣalᴬ (“อาการอยากเกา”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄັນ (คัน), ภาษาจ้วง haenz
รูปแบบอื่นแก้ไข
- (เลิกใช้) ฅัน
คำกริยาแก้ไข
คัน (คำอาการนาม การคัน หรือ ความคัน)
- อาการที่รู้สึกให้อยากเกา
- อาการที่มือหรือปากอยู่ไม่สุข คือ อยากทำหรือพูดในสิ่งที่ไม่ควร เรียกว่า มือคัน ปากคัน
- อาการที่ให้รู้สึกอยากด่าอยากตีเป็นต้น เรียกว่า คันปาก คันมือ คันเท้า
รากศัพท์ 4แก้ไข
คำนามแก้ไข
คัน (คำลักษณนาม ต้น)
- ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Amesiodendron chinense (Merr.) Hu ในวงศ์ Sapindaceae ขึ้นตามชายน้ำ สูงประมาณ 10 เมตร
คำพ้องความแก้ไข
ภาษาอีสานแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
คำสันธานแก้ไข
คัน