มา

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		มา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	maa
	ราชบัณฑิตยสภา	ma
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/maː˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		มาห์

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰmaːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨾᩣ (มา), ภาษาเขิน ᨾᩣ (มา), ภาษาอีสาน มา, ภาษาลาว ມາ (มา), ภาษาไทลื้อ ᦙᦱ (มา), ภาษาไทดำ ꪣꪱ (มา), ภาษาไทขาว ꪝꪱ, ภาษาไทใหญ่ မႃး (ม๊า), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥰ (ม๊า), ภาษาอ่ายตน မႃ (มา), ภาษาพ่าเก မႃ (มา), ภาษาอาหม 𑜉𑜠 (มะ) หรือ 𑜉𑜡 (มา) หรือ 𑜉𑜡𑜠 (มาะ), ภาษาจ้วง maz

คำกริยา

มา (คำอาการนาม การมา)

1. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด

   มานี่มาหาฉันหน่อย

   เขาบอกว่าจะมาแล้วไม่มา

2. ใช้ในการเขียนจดหมายทางการ ใช้แสดงทิศทางสู่ตัวผู้ที่เขียนถึง

   พรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณ

คำกริยาวิเศษณ์

มา

1. เป็นคำประกอบกริยาแสดงทิศทางเข้าหาตัวผู้พูด

   หันมาทางนี้

   เอามานี่

2. เป็นคำประกอบกริยาแสดงอาการที่ต่อเนื่องเรื่อยมาถึงปัจจุบัน

   ความเป็นมา

   อยู่มาวันหนึ่ง

   ส่งหนังสือบอกข่าวมา

คำตรงข้าม

• ไป

คำแปลภาษาอื่น

เคลื่อนที่เข้าหา

• คำเมือง: ᨾᩣ (nod) (มา)
• ไทดำ: ꪣꪱ (blt) (มา)
• ไทใหญ่: မႃး (shn) (ม๊า)
• ลาว: ມາ (lo) (มา)
• อังกฤษ: come (en) (คัม)

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาบาลี มา; เทียบภาษาสันสกฤต मास् (มาสฺ)

คำนาม

มา

1. (ร้อยกรอง) ดวงจันทร์

ภาษาเขมรเหนือ

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /maː/

เลข

มา

1. หนึ่ง (ใช้เป็นจำนวนนับ)

คำพ้องความ

• มฺูย

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /maː˧˧/

คำกริยา

มา (คำอาการนาม ก๋ารมา หรือ ก๋านมา)

1. (อกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩣ (มา)

คำกริยาวิเศษณ์

มา

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩣ (มา)

ภาษาบาลี

คำอนุภาค

มา

1. อย่า, ห้าม

คำกริยาวิเศษณ์

มา

1. อย่า

คำนาม

มา ญ.

1. แม่
2. ดวงจันทร์

การผันรูป

ตารางการผันรูปของ "มา" (เพศหญิง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	มา	มาโย หรือ มา
กรรมการก (ทุติยา)	มํ	มาโย หรือ มา
กรณการก (ตติยา)	มาย	มาหิ หรือ มาภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	มาย	มานํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	มาย	มาหิ หรือ มาภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	มาย	มานํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	มาย หรือ มายํ	มาสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	เม	มาโย หรือ มา