ปาก
ภาษาไทย
แก้ไข
| พจนานุกรมภาพ | ||
|---|---|---|
| ||
|
รากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากไทดั้งเดิม *paːkᴰ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ปาก, ลาว ປາກ (ปาก), คำเมือง ᨸᩣ᩠ᨠ (ปาก), ไทลื้อ ᦔᦱᧅ (ปาก), ไทดำ ꪜꪱꪀ (ปาก), ไทใหญ่ ပၢၵ်ႇ (ป่าก), อาหม 𑜆𑜀𑜫 (ปก์), แสก ป̄าก, จ้วง bak
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | ปาก | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpàak |
| ราชบัณฑิตยสภา | pak | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paːk̚˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขปาก
- อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า ใช้สำหรับกินอาหาร และออกเสียง
- คำพ้องความ: ดูที่ อรรถาภิธาน:ปาก
- โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ ที่อยู่ในบริเวณปาก เช่น ปากเปื่อย
- ขอบช่องแห่งสิ่งต่าง ๆ เช่น ปากหม้อ ปากไห
- ต้นทางสำหรับเข้าออก เช่น ปากช่อง ปากตรอก, ถ้าเป็นทางทะเล เรียกว่า ปากน้ำ, ปากแม่น้ำ เช่น ปากพูน ปากเซ
- กลีบดอกกล้วยไม้คล้ายรูปกรวยหรือหลอดที่อยู่ตรงกลางเป็นที่อยู่ของเกสร, กระเป๋า ก็เรียก
คำแปลภาษาอื่น
แก้ไขอวัยวะที่ใช้สำหรับกินอาหารและออกเสียง
คำลักษณนาม
แก้ไขปาก
- เรียกสิ่งบางอย่างเช่นแหอวนหรือพยานบุคคล เช่น แหปากหนึ่ง อวน 2 ปาก พยาน 3 ปาก
คำกริยา
แก้ไขปาก
- พูด
- ดีแต่ปาก
ภาษาคำเมือง
แก้ไขคำนาม
แก้ไขปาก
- อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩣ᩠ᨠ (ปาก)
คำกริยา
แก้ไขปาก (คำอาการนาม ก๋ารปาก หรือ ก๋านปาก)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩣ᩠ᨠ (ปาก)
ภาษาอีสาน
แก้ไขคำกริยา
แก้ไขปาก (คำอาการนาม การปาก)