พยัญชนะ
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาบาลี พฺยญฺชน, วฺยญฺชน (“ลักษณะ, สัญลักษณ์”), จาก วิ + อญฺชฺ (“ทา, ป้าย”) + อน หรือ ภาษาสันสกฤต व्यञ्जन (วฺยญฺชน)
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | พะ-ยัน-ชะ-นะ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pá-yan-chá-ná |
| ราชบัณฑิตยสภา | pha-yan-cha-na | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰa˦˥.jan˧.t͡ɕʰa˦˥.naʔ˦˥/ | |
คำนามแก้ไข
พยัญชนะ
- เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยใช้อวัยวะส่วนต่าง ๆ ในปากและคอ, เสียงพยัญชนะ ก็เรียก
- ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียงพยัญชนะ, รูปพยัญชนะ ก็เรียก
- ตัวหนังสือทั้งหมด
- แปลโดยพยัญชนะ
- กับข้าวที่ไม่ใช่แกง, คู่กับ สูปะ ซึ่งหมายถึง แกง
- ลักษณะของร่างกาย