คู่

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɡuːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄູ່ (คู่), ภาษาไทลื้อ ᦅᦴᧈ (คู่), ภาษาไทใหญ่ ၵူႈ (กู้), ภาษาจ้วง gouh (เก่า), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kuh (คู่)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คู่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kûu
	ราชบัณฑิตยสภา	khu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰuː˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

คู่

1. (คณิตศาสตร์) จำนวนที่หารด้วย 2 ลงตัว
2. ของ 2 สิ่งที่สำหรับกันหรือใช้กำกับกันอย่างช้อนส้อม
3. ผัวหรือเมีย

   เลือกคู่

   มีคู่

   หาคู่

คำลักษณนาม

คู่

1. เรียกของที่มีลักษณะเป็น 2

   ตะเกียบคู่หนึ่ง

   รองเท้าสองคู่

คำตรงข้าม

• (หารด้วย 2 ลงตัว) คี่

คำเกี่ยวข้อง

คู่กรณี คู่กัด คู่ขนาน คู่ขา คู่ครอง คู่ควร คู่ความ คู่คี่ คู่เคียง คู่ใจ คู่ฉบับ คู่ชีพ คู่ชีวิต

คู่ซ้อม คู่ชี้ คู่ต่อสู้ คู่นอน คู่บารมี คู่บ่าวสาว คู่บ้านคู่เมือง คู่ปรับ คู่ผัวตัวเมีย คู่แฝด คู่มือ คู่รัก คู่สมรส

คู่สวด คู่สัญญา คู่สาย คู่หมั้น คู่อริ คู่เอก เคียงคู่ จับคู่ เตียงคู่ ลูกคู่ เลขคู่ หาคู่ อักษรคู่

คำแปลภาษาอื่น

(1)

• อังกฤษ : even

(2)

• อังกฤษ : pairs, couples

คำคุณศัพท์

คู่ (คำอาการนาม ความคู่)

1. ลักษณะของสิ่ง 2 สิ่งที่ต่างกันแต่มีภาวะคล้ายคลึง หรือมีความสัมพันธ์กัน

   ดวงอาทิตย์คู่กับดวงจันทร์

   หญิงคู่กับชาย

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kuː˦˨/

คำลักษณนาม

คู่

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨣᩪ᩵ (คู่)

คำกริยา

คู่ (คำอาการนาม การคู่)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨣᩪ᩵ (คู่)

คำคุณศัพท์

คู่

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨣᩪ᩵ (คู่)