ใบ
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *ɓaɰᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໃບ (ใบ), ภาษาไทลื้อ ᦺᦢ (ไบ), ภาษาไทดำ ꪻꪚ (ใบ), ภาษาไทใหญ่ မႂ် (ใม) หรือ ဝႂ် (ใว), ภาษาอาหม 𑜈𑜧 (บว์), 𑜈𑜨𑜧 (บอ̂ว์), 𑜉𑜧 (มว์), หรือ 𑜉𑜨𑜧 (มอ̂ว์), ภาษาจ้วง mbaw, ภาษาแสก เบ๋อ
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ใบ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bai |
| ราชบัณฑิตยสภา | bai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /baj˧/(ส) | |
คำนามแก้ไข
ใบ (คำลักษณนาม ใบ)
- ส่วนของพืชที่ติดอยู่กับกิ่งหรือลำต้น โดยมากมีลักษณะเป็นแผ่นแบน ๆ รูปร่างต่าง ๆ กัน มีก้านใบหรือไม่มีก็ได้ มักมีสีเขียว
- สิ่งที่ทำด้วยผืนผ้าเป็นต้น สำหรับขึงที่เสากระโดงเพื่อรับลม
- แผ่นเอกสารหรือหนังสือสำคัญต่าง ๆ
- ใบขับขี่
- ใบทะเบียน
- เรียกของที่เป็นแผ่น ๆ
- ใบหนังสือ
- ใบมีด
- ใบหู
- ทองใบ
คำลักษณนามแก้ไข
ใบ
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำนามแก้ไข
ใบ
- อีกรูปหนึ่งของ ᨷᩱ (ไบ)