เห่า

ดูเพิ่ม: เหา

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เห่า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hào
	ราชบัณฑิตยสภา	hao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/haw˨˩/^{(สัมผัส)}

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ʰrawᴮ; เทียบจีนยุคกลาง 吼 (MC xuwX|xuwH, “คำราม; ตะโกน”); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩉᩮᩢ᩵ᩣ (เหั่า), ลาว ເຫົ່າ (เห็่า), ไทลื้อ ᦠᧁᧈ (เห่า), ไทดำ ꪹꪬ꪿ꪱ (เห่า), ไทขาว ꪹꪬꪱꫀ, ไทใหญ่ ႁဝ်ႇ (ห่ว), ไทใต้คง ᥞᥝᥱ (เห่า), พ่าเก ꩭွ် (เหา), อาหม 𑜑𑜧 (หว์), จ้วง raeuq, จ้วงแบบหนง haeuq, จ้วงแบบจั่วเจียง haeuq

คำกริยา

เห่า (คำอาการนาม การเห่า)

อาการ ส่ง เสียง สั้น ๆ ของ หมา
(โบราณ) อาการที่งูเห่า ขู่ด้วย เสียง ฟู่ ๆ
(ภาษาปาก, สแลง, ดูหมิ่น) พูด

ลูกคำ

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับลาว ເຫົ່າ (เห็่า), ไทดำ ꪹꪬ꪿ꪱ (เห่า), ไทใหญ่ ႁဝ်ႇ (ห่ว)

คำนาม

เห่า (คำลักษณนาม ตัว)

(งู~) ชื่องูพิษ รุนแรง ขนาด กลาง ใน สกุล Naja วงศ์ Elapidae ขนาดยาว ประมาณ 1.3-2 เมตร พบ หลาย สี ต่าง กัน ไปในแต่ละ ตัว เช่น ดำ น้ำตาล เขียว อม เทา เหลือง หม่น บางตัวมี ลายสีขาว และบางตัวไม่มีลาย สามารถ ยกตัวท่อน หัว ตั้ง ขึ้นและแผ่บริเวณ คอ กว้าง ออก ได้ เรียก ว่า แผ่แม่เบี้ย ขณะแผ่แม่เบี้ยจะ เห็นลายดอกจันบริเวณกลางหัวด้าน หลัง ทำเสียงขู่พ่น ลมออกทาง จมูก ดัง ฟู่ ๆ อาศัย อยู่ตาม ที่ลุ่ม กิน หนู กบ เขียด ลูก ไก่ ในประเทศที่พบแล้ว มี 3 ชนิด คือ เห่าไทย (N. kaouthia Lesson) ส่วนตัวที่มีสีคล้ำ เรียก เห่าหม้อ, เห่าด่างพ่นพิษ (N. siamensis Laurenti) และเห่าทองพ่นพิษ (N. sumatrana Müller) ซึ่งสามารถพ่นฉีดพิษออกจาก เขี้ยวพิษได้