ทาง
ภาษาไทย
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *daːŋᴬ², จากภาษาจีนเก่าช่วงปลายหรือจีนยุคกลาง 唐 (MC dang)[1] ร่วมรากกับ ถัง (“ราชวงศ์ถัง”); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨴᩤ᩠ᨦ (ทาง), เขิน ᨴᩤ᩠ᨦ (ทาง), อีสาน ทาง, ลาว ທາງ (ทาง), ไทลื้อ ᦑᦱᧂ (ทาง), ไทดำ ꪕꪱꪉ (ตฺาง), ไทใหญ่ တၢင်း (ต๊าง), ไทใต้คง ᥖᥣᥒᥰ (ต๊าง), พ่าเก တင် (ตง์), อาหม 𑜄𑜂𑜫 (ตง์), จ้วงแบบจั่วเจียง tangz (Longzhou)
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | ทาง | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | taang |
| ราชบัณฑิตยสภา | thang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰaːŋ˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขทาง
- ที่สำหรับเดินไปมา, แนวหรือพื้นที่สำหรับใช้สัญจร
- ทางบก
- ทางน้ำ
- ทางอากาศ
- ทางเดินรถ
- ทางเท้า
- ทางข้าม
- ทางร่วม
- ทางแยก
- ทางลาด
- ทางโค้ง
- ช่อง
- ทางประตู
- ทางหน้าต่าง
- โอกาส
- ไม่มีทางจะสำเร็จ
- แนว
- เดินทางใน
- วิธีการ
- ส่งเงินทางธนาณัติ
- แถว, แถบ, ถิ่น
- เป็นคนทางไหน
- ฝ่าย, ข้าง, ส่วน, (ในลักษณะที่แยกแนวกัน)
- ทางผู้หญิงเขาจะว่าอย่างไร
- ทางเหนือ
- ทางโลก
- แนวทางหรือแบบอย่างทางดนตรีเฉพาะของอาจารย์แต่ละคน
- เรียกใบของต้นไม้บางชนิดเช่น หมาก มะพร้าว กล้วย
- ทางหมาก
- ทางมะพร้าว
- ทางกล้วย
คำลักษณนาม
แก้ไขทาง
คำแปลภาษาอื่น
แก้ไขอ้างอิง
แก้ไข- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
ภาษาคำเมือง
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /taːŋ˧˧/
คำนาม
แก้ไขทาง
- รูปแบบอื่นของ ᨴᩤ᩠ᨦ (ทาง)