ลูก
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *lɯ:kᴰ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩪᨠ (ลูก), ภาษาลาว ລູກ (ลูก), ภาษาไทลื้อ ᦟᦴᧅ (ลูก), ภาษาไทดำ ꪩꪴꪀ (ลุก), ภาษาไทใหญ่ လုၵ်ႈ (ลุ้ก), ภาษาไทใต้คง ᥘᥧᥐ (ลูก), ภาษาปู้อี leg, ภาษาจ้วง lwg， ，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง lug
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ลูก | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lûuk |
| ราชบัณฑิตยสภา | luk | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /luːk̚˥˩/(ส) | |
คำนามแก้ไข
ลูก
- ผู้มีกำเนิดจากพ่อแม่ หรือโดยปริยายถือว่ามีฐานะเสมือนลูก
- คำที่พ่อแม่เรียกลูกของตนโดยตรง หรือเรียกเด็กอื่นหรือผู้เยาว์กว่าผู้พูดหลายปีด้วยความรู้สึกรักและเอ็นดู
- คำที่ลูกใช้แทนชื่อตนเวลาพูดกับพ่อแม่ด้วยความรักและเคารพ
- ลูกไปเล่นกับเพื่อนนะครับ
- สัตว์ที่ยังไม่โต
- ลูกแมว
- ลูกหมา
- ผลไม้, ลูกไม้, สิ่งที่จะสืบเป็นพันธุ์ไม้มีลักษณะกลม ๆ
- เมื่อกล่าวถึงผลไม้ชนิดใดโดยเฉพาะ ซึ่งโดยมากเป็นคำพยางค์เดียวอันอาจทำให้เข้าใจผิดเป็นอย่างอื่นได้ ตามปรกติมักมีคำ ลูก ประกอบข้างหน้า
- ลูกเกด
- ลูกชิด
- ใช้เรียกสิ่งที่มีรูปกลม ๆ หรือยาว ๆ หรือโดยอนุโลม
- ลูกกุญแจ
- ลูกเต๋า
- ลูกหิน
คำลักษณนามแก้ไข
ลูก
- ใช้แก่ลูกไม้หรือสิ่งที่มีรูปกลม ๆ หรือยาว ๆ หรือคล้ายคลึงเช่นนั้น
- มะม่วง 5 ลูก
- ลูกหิน 2 ลูก
- ขนมจีบ 10 ลูก
- แป้งข้าวหมาก 3 ลูก
คำเกี่ยวข้องแก้ไข
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
ผลไม้ — ให้ดูที่ ผลไม้
คำคุณศัพท์แก้ไข
ลูก
- ที่มีลักษณะเป็นทรงกลม, ที่กลม ๆ
- เคี่ยวกะทิเป็นลูก