ขาว
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ขาว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǎao |
| ราชบัณฑิตยสภา | khao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰaːw˩˩˦/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *xaːwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩣ᩠ᩅ (ขาว), ภาษาปักษ์ใต้ ข้าว, ภาษาลาว ຂາວ (ขาว), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧁ (ฃาว), ภาษาไทดำ ꪄꪱꪫ (ฃาว), ภาษาไทใหญ่ ၶၢဝ် (ขาว), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥝᥴ (ฃ๋าว), ภาษาอาหม 𑜁𑜧 (ขว์) หรือ 𑜁𑜨𑜧 (ขอ̂ว์), ภาษาจ้วง kau/hau, ภาษาปู้อี haaul, ภาษาแสก ห่าว; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *kʰaːw
คำนามแก้ไข
ขาว
คำคุณศัพท์แก้ไข
ขาว (คำอาการนาม ความขาว)
คำพ้องความแก้ไข
- ดูที่ อรรถาภิธาน:ขาว
คำตรงข้ามแก้ไข
ดูเพิ่มแก้ไข
| สีในภาษาไทย | ||||
|---|---|---|---|---|
| แดง | เขียว | เหลือง | ครีม | ขาว |
| เลือดหมู | บานเย็น | น้ำเงินอมเขียว | มะนาว | ชมพู |
| คราม | น้ำเงิน | ส้ม | เทา | เม็ดมะปราง |
| ดำ | ม่วง | น้ำตาล | ฟ้า | ฟ้าอมเขียว |
รากศัพท์ 2แก้ไข
คำนามแก้ไข
ขาว
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำคุณศัพท์แก้ไข
ขาว (ต้องการถอดอักษร) (คำอาการนาม กำขาว หรือ ความขาว)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨡᩣ᩠ᩅ (ขาว)