ขาว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขาว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǎao
	ราชบัณฑิตยสภา	khao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰaːw˩˩˦/(ส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *xaːwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩣ᩠ᩅ (ขาว), ภาษาปักษ์ใต้ ข้าว, ภาษาลาว ຂາວ (ขาว), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧁ (ฃาว), ภาษาไทดำ ꪄꪱꪫ (ฃาว), ภาษาไทใหญ่ ၶၢဝ် (ขาว), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥝᥴ (ฃ๋าว), ภาษาอาหม 𑜁𑜧 (ขว์) หรือ 𑜁𑜨𑜧 (ขอ̂ว์), ภาษาจ้วง kau/hau, ภาษาปู้อี haaul, ภาษาแสก ห่าว; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *kʰaːw

คำนาม

ขาว

1. สีชนิดหนึ่งเหมือนสำลี

คำคุณศัพท์

ขาว (คำอาการนาม ความขาว)

1. มีสีอย่างสำลี
2. โดยปริยายหมายความว่า แจ่มแจ้ง, สะอาดบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:ขาว

คำตรงข้าม

• ดำ

ดูเพิ่ม

สีในภาษาไทย
แดง	เขียว	เหลือง	ครีม	ขาว
เลือดหมู	บานเย็น	น้ำเงินอมเขียว	มะนาว	ชมพู
คราม	น้ำเงิน	ส้ม	เทา	เม็ดมะปราง
ดำ	ม่วง	น้ำตาล	ฟ้า	ฟ้าอมเขียว

รากศัพท์ 2

คำนาม

ขาว

1. เทียนขาว, ชื่อเครื่องยาสมุนไพร

ภาษาคำเมือง

คำคุณศัพท์

ขาว (คำอาการนาม กำขาว หรือ ความขาว)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨡᩣ᩠ᩅ (ขาว)