สกุล
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
เป็นไปได้ว่าขยายมาจาก กุล, จากภาษาบาลี กุล, แรกสุดจากภาษาสันสกฤต कुल (กุล), หรือแผลงมาจาก ตระกูล, จากภาษาเขมรเก่า ត្រកូល (ตฺรกูล), ซึ่งเชื่อว่าตัดมาจากภาษาสันสกฤต गोत्रकुल (โคตฺรกุล); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສະກຸນ (สะกุน)
ในอนุกรมวิธาน ยืมความหมายจากภาษาอังกฤษ genus; ศัพท์บัญญัติสำนักงานราชบัณฑิตยสภา
การออกเสียงแก้ไข
การแบ่งพยางค์ | สะ-กุน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sà-gun |
ราชบัณฑิตยสภา | sa-kun | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sa˨˩.kun˧/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง |
คำนามแก้ไข
สกุล
- ตระกูล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์
- (ภาษาปาก) เชื้อชาติผู้ดี
- เป็นคนมีสกุล
- ผู้ดีมีสกุล
- (อนุกรมวิธาน) ระดับอนุกรมวิธานหนึ่ง อยู่ใต้วงศ์ (family) และเหนือชนิด (species); หน่วยอนุกรมวิธานในระดับดังกล่าว
- คำพ้องความ: จีนัส