สกุล

ภาษาไทย

รากศัพท์

เป็นไปได้ว่าขยายมาจาก กุล, จากภาษาบาลี กุล, แรกสุดจากภาษาสันสกฤต कुल (กุล), หรือแผลงมาจาก ตระกูล, จากภาษาเขมรเก่า ត្រកូល (ตฺรกูล), ซึ่งเชื่อว่าตัดมาจากภาษาสันสกฤต गोत्रकुल (โคตฺรกุล); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສະກຸນ (สะกุน)

ในอนุกรมวิธาน ยืมความหมายจากภาษาอังกฤษ genus; เป็นศัพท์บัญญัติสำนักงานราชบัณฑิตยสภา

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สะ-กุน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà-gun
	ราชบัณฑิตยสภา	sa-kun
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sa˨˩.kun˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ศกุน ศกุนต์ สกุณ สกุน สกุนต์

คำนาม

สกุล

1. ตระกูล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์
2. (ภาษาปาก) เชื้อชาติผู้ดี

   เป็นคนมีสกุล

   ผู้ดีมีสกุล

3. (อนุกรมวิธาน) ระดับอนุกรมวิธานหนึ่ง อยู่ใต้วงศ์ (family) และเหนือชนิด (species); หน่วยอนุกรมวิธานในระดับดังกล่าว

   คำพ้องความ: จีนัส