แล้ว
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *leːwᶜ (“เสร็จ”), จากภาษาจีนยุคกลาง 了 (MC leuX). ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແລ້ວ (แล้ว); ภาษาไทลื้อ ᧟ (แหฺลว), ภาษาคำเมือง ᩓ᩠ᩅ (แลว)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง leux， ภาษาจ้วง leux. เทียบภาษาIu Mien liuz (“จบ, หลัง”).
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | แล้ว | แล็้ว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lɛ́ɛo | lɛ́o |
| ราชบัณฑิตยสภา | laeo | laeo | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /lɛːw˦˥/(ส) | /lɛw˦˥/(ส) | |
คำกริยาวิเศษณ์แก้ไข
แล้ว
- ลักษณะอาการกระทำใด ๆ เสร็จ สิ้น จบ ล่วงไป หรือสุดสิ้นลง
- กินแล้ว
- ทำแล้ว
- นอนแล้ว
- ลักษณะอาการต่อแต่นั้นเริ่มใหม่อีกระยะหนึ่ง (จะเป็นการกระทำอย่างเดียวกันหรือต่างกันแล้วแต่กรณี)
- กินแล้วนอน
- ขึ้นรถแล้วลงเรือ
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
ส่วนประกอบที่รวมเข้าเป็นรูปร่างเดียวกัน
คำกริยาแก้ไข
แล้ว
- (ล้า) จบ, สิ้น, เสร็จ
- งานแล้วหรือยัง
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำกริยาวิเศษณ์แก้ไข
แล้ว (คำอาการนาม กำแล้ว หรือ ความแล้ว)
- แล้ว
คำกริยาแก้ไข
แล้ว (คำอาการนาม ก๋ารแล้ว หรือ ก๋านแล้ว)
- เสร็จ