นาง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		นาง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	naang
	ราชบัณฑิตยสภา	nang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/naːŋ˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *naːŋᴬ⁴, จากภาษาไทดั้งเดิม *naːŋᴬ, จากภาษาจีนเก่า 娘 (OC *naŋ, “หญิงสาว”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน นาง, ภาษาลาว ນາງ (นาง), ภาษาคำเมือง ᨶᩣ᩠ᨦ (นาง), ภาษาไทลื้อ ᦓᦱᧂ (นาง), ภาษาไทดำ ꪙꪱꪉ (นาง), ภาษาไทใหญ่ ၼၢင်း (น๊าง), ภาษาไทใต้คง ᥘᥣᥒᥰ (ล๊าง) หรือ ᥢᥣᥒᥰ (น๊าง), ภาษาอ่ายตน ꩫင် (นง์), ภาษาอาหม 𑜃𑜂𑜫 (นง์); ร่วมเชื้อสายผ่านภาษาจีนเก่า: ภาษาเขมรเก่า នាង (นาง), nâ, nõ, ภาษาเขมร នាង (นาง), ภาษาเวียดนาม nàng, ภาษาพม่า နန်း (นน์:)

คำนาม

นาง

1. ผู้หญิง, คำประกอบเพื่อแสดงว่าเป็นเพศหญิง

   คำพ้องความ: เนียง, แน่ง, นง

   นางฟ้า

   นางบำเรอ

   นางละคร

   นางพระกำนัล

2. (กฎหมาย, เฉพาะไทย) คำนำหน้าชื่อหญิงซึ่งจดทะเบียนสมรส แต่หญิงซึ่งจดทะเบียนสมรสแล้วจะใช้คำนำหน้าชื่อว่า นางสาว ต่อไปก็ได้
3. (โบราณ) คำนำหน้าชื่อภรรยาที่เรียกตามราชทินนามของสามีที่มีบรรดาศักดิ์ต่ำกว่าพระยาลงมา

   นางมหาเทพกษัตรสมุห

   (บรรเลง สาคริก)

4. (ภาษาปาก) คำเรียกหรือคำนำหน้าชื่อหญิงที่มีพฤติกรรมไม่ดีหรือน่ารังเกียจเป็นต้น (หรือใช้คำว่า นัง)

   นางแพศยา

5. (ล้าสมัย) คำเรียกสัตว์ตัวเมียโดยสุภาพ

   นางช้าง

   นางม้า

6. ใช้แทนคำว่า อี ที่เป็นพยางค์ต้นของบางคำเพื่อความสุภาพ

   หอยนางรม (หอยอีรม)

   นกนางแอ่น (นกอีแอ่น)

   ตุ่มนางเลิ้ง (ตุ่มอีเลิ้ง, ตุ่มอีเฬิง)

คำวิสามานยนาม

นาง

1. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์เรวดี มี 16 ดวง เห็นเป็นรูปผู้หญิงท้อง, ดาวปลาตะเพียน ก็เรียก

คำลักษณนาม

นาง

1. ใช้กับผู้หญิง

คำสรรพนาม

นาง

1. คำแทนผู้หญิง

   ฤๅษีไปป่า นางก็ร้อยพวงมาลัย นางร้อยแล้วเอย นางแก้วก็พิษฐานไป

2. (ภาษาปาก, ขำขัน) คำใช้แทนคนทุกเพศทุกวัย บางทีก็ใช้แทนสัตว์ด้วย

รากศัพท์ 2

คำนาม

นาง

1. คำนำหน้าชื่อเพลงไทยบางพวก

   นางครวญ

   นางนาค

   นางนก

รากศัพท์ 3

คำนาม

นาง (คำลักษณนาม ตัว)

1. (ปลา~) แดง