ภาษาไทย

แก้ไข

การออกเสียง

แก้ไข
การแบ่งพยางค์อี
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงii
ราชบัณฑิตยสภาi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/ʔiː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

แก้ไข

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ອີ່ (อี่), ภาษาคำเมือง ᩋᩦ᩵ (อี่), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᦰ (อีะ), ภาษาเขิน ᩋᩦ᩵ (อี่), ภาษาไทใหญ่ ဢီႇ (อี่)

รูปแบบอื่น

แก้ไข

คำนาม

แก้ไข

อี

  1. คำประกอบคำอื่นบอกให้รู้ว่าเป็นเพศหญิงหรือสัตว์ตัวเมีย
    อีสาว
    อีเหมียว
  2. คำประกอบหน้าชื่อผู้หญิงที่มีฐานะต่ำกว่า
  3. (ดูหมิ่น, ล่วงเกิน, หยาบคาย) คำใช้ประกอบหน้าชื่อผู้หญิงแสดงความดูหมิ่นเหยียดหยาม
  4. คำประกอบคำบางคำที่ผู้ใหญ่ใช้เรียกเด็กผู้หญิงหรือผู้หญิงที่อายุน้อยกว่ามากด้วยความเอ็นดูหรือสนิทสนมเป็นกันเอง
    อีหนู
  5. คำประกอบหน้าคำบางคำเพื่อเน้น
    อีทีนี้จะเอาอะไรกินกันล่ะ
    อีตอนนั้นไม่สบายเลยไม่ได้ไป
  6. (ดูหมิ่น, ล่วงเกิน, หยาบคาย) คำประกอบหน้าคำบางคำเพื่อเน้นในเชิงบริภาษ
    อีบ้า
    อีงั่ง
    อีควาย
  7. คำใช้แทนสิ่งที่กล่าวถึงและเป็นที่เข้าใจกัน
    เอาอีนี่ออกไปซิ
  8. (โบราณ) คำนำหน้าชื่อผู้หญิงสามัญชนทั่วไป, ถ้าใช้ในทางเสียหายโดยเฉพาะทางด้านชู้สาวมักใช้ว่า อี่
    อีอยู่อีคงทาษภรรยาพระเสนานน
    (สามดวง)

รากศัพท์ 2

แก้ไข

คำนาม

แก้ไข

อี

  1. คำประกอบหน้าชื่อการเล่นบางอย่าง
    อีตัก
    อีขีดอีเขียน
  2. คำประกอบหน้าชื่อท่าในการเล่นบางอย่าง
    อีงุ้ม อีเข่า
    (ในการเล่นสะบ้า)
    อีรวบ อีกาเข้ารัง
    (ในการเล่นหมากเก็บ)

รากศัพท์ 3

แก้ไข

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ e (อี, ชื่อเรียกอักษร E)

คำนาม

แก้ไข

อี

  1. ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน E/e
ดูเพิ่ม
แก้ไข