ภาษาไทยแก้ไข

การออกเสียงแก้ไข

การแบ่งพยางค์อี
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงii
ราชบัณฑิตยสภาi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/ʔiː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1แก้ไข

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ອີ່ (อี่), ภาษาคำเมือง ᩋᩦ᩵ (อี่), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᦰ (อีะ), ภาษาเขิน ᩋᩦ᩵ (อี่), ภาษาไทใหญ่ ဢီႇ (อี่)

รูปแบบอื่นแก้ไข

คำนามแก้ไข

อี

  1. คำประกอบคำอื่นบอกให้รู้ว่าเป็นเพศหญิงหรือสัตว์ตัวเมีย
    อีสาว
    อีเหมียว
  2. คำประกอบหน้าชื่อผู้หญิงที่มีฐานะต่ำกว่า
  3. คำใช้ประกอบหน้าชื่อผู้หญิงแสดงความดูหมิ่นเหยียดหยาม
  4. คำประกอบคำบางคำที่ผู้ใหญ่ใช้เรียกเด็กผู้หญิงหรือผู้หญิงที่อายุน้อยกว่ามากด้วยความเอ็นดูหรือสนิทสนมเป็นกันเอง
    อีหนู
  5. คำประกอบหน้าคำบางคำเพื่อเน้น
    อีทีนี้จะเอาอะไรกินกันล่ะ
    อีตอนนั้นไม่สบายเลยไม่ได้ไป
  6. คำประกอบหน้าคำบางคำเพื่อเน้นในเชิงบริภาษ
    อีบ้า
    อีงั่ง
    อีควาย
  7. คำใช้แทนสิ่งที่กล่าวถึงและเป็นที่เข้าใจกัน
    เอาอีนี่ออกไปซิ
  8. (โบราณ) คำนำหน้าชื่อผู้หญิงสามัญชนทั่วไป, ถ้าใช้ในทางเสียหายโดยเฉพาะทางด้านชู้สาวมักใช้ว่า อี่
    อีอยู่อีคงทาษภรรยาพระเสนานน
    (สามดวง)

รากศัพท์ 2แก้ไข

คำนามแก้ไข

อี

  1. คำประกอบหน้าชื่อการเล่นบางอย่าง
    อีตัก
    อีขีดอีเขียน
  2. คำประกอบหน้าชื่อท่าในการเล่นบางอย่าง
    อีงุ้ม อีเข่า
    (ในการเล่นสะบ้า)
    อีรวบ อีกาเข้ารัง
    (ในการเล่นหมากเก็บ)

รากศัพท์ 3แก้ไข

จากภาษาอังกฤษ e (อี, ชื่อเรียกอักษร E)

คำนามแก้ไข

อี

  1. อักษรละติน E/e

ดูเพิ่มแก้ไข