เอ็น
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | เอ็น | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | en |
ราชบัณฑิตยสภา | en | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔen˧/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ˀjenᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน เอ็น, ภาษาลาว ເອັນ (เอัน), ภาษาคำเมือง ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ภาษาเขิน ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᧃ (อีน), ภาษาไทใหญ่ ဢဵၼ် (เอน), ภาษาไทใต้คง ᥟᥥᥢ (เอน), ภาษาอาหม 𑜒𑜢𑜃𑜫 (อิน์), ภาษาแสก อิ๋น, ภาษาจ้วง nyinz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง yinz/hinz
คำนาม แก้ไข
เอ็น
- กลุ่มหรือมัดเส้นใยเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน ซึ่งเรียงตัวในทิศทางเดียว เห็นได้ชัดและไม่มีกล้ามเนื้อยึดที่ปลาย, ชาวบ้านเรียก เส้นเอ็น
- (ภาษาปาก, ขำขัน) อวัยวะเพศชาย
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาอังกฤษ en (เอน/แอน, “ชื่อเรียกอักษร N”)
คำนาม แก้ไข
เอ็น
ดูเพิ่ม แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /ʔen˧˧/
รากศัพท์ 1 แก้ไข
คำนาม แก้ไข
เอ็น (ต้องการถอดอักษร)
- อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)
รากศัพท์ 2 แก้ไข
คำคุณศัพท์ แก้ไข
เอ็น (ต้องการถอดอักษร) (คำอาการนาม กำเอ็น หรือ ความเอ็น)
- อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩮ᩠ᨶ (เอน)