พี
ภาษาไทย
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | พี | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pii |
| ราชบัณฑิตยสภา | phi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰiː˧/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *bwiːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 肥 (MC bj+j); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน พี, ภาษาลาว ພີ (พี), ภาษาคำเมือง ᨻᩦ (พี), ภาษาเขิน ᨻᩦ (พี), ภาษาไทลื้อ ᦗᦲ (พี), ภาษาไทดำ ꪝꪲ (ปิ̱), ภาษาไทขาว ꪝꪲ, ภาษาไทใหญ่ ပီး (ปี๊), ภาษาอาหม 𑜆𑜣 (ปี), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง piz, ภาษาจ้วง biz; ร่วมรากกับ ปุ๋ย
คำคุณศัพท์
แก้ไขพี
- อ้วน, มักใช้เข้าคู่กับคำ อ้วน เป็น อ้วนพี
คำนาม
แก้ไขพี
รากศัพท์ 2
แก้ไขยืมมาจากภาษาอังกฤษ pee (พี, “ชื่อเรียกอักษร P”)
คำนาม
แก้ไขพี
- ชื่อตัวอักษรในอักษรละติน P/p
ดูเพิ่ม
แก้ไขภาษากฺ๋อง
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pʰi/
เลข
แก้ไขพี