พี
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | พี | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pii |
| ราชบัณฑิตยสภา | phi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰiː˧/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *bwiːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 肥 (MC bj+j); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน พี, ภาษาลาว ພີ (พี), ภาษาคำเมือง ᨻᩦ (พี), ภาษาเขิน ᨻᩦ (พี), ภาษาไทลื้อ ᦗᦲ (พี), ภาษาไทดำ ꪝꪲ (ปิ̱), ภาษาไทขาว ꪝꪲ, ภาษาไทใหญ่ ပီး (ปี๊), ภาษาอาหม 𑜆𑜣 (ปี), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง piz, ภาษาจ้วง biz; ร่วมรากกับ ปุ๋ย
คำคุณศัพท์ แก้ไข
พี
- อ้วน, มักใช้เข้าคู่กับคำ อ้วน เป็น อ้วนพี
คำนาม แก้ไข
พี
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาอังกฤษ pee (พี, “ชื่อเรียกอักษร P”)
คำนาม แก้ไข
พี
ดูเพิ่ม แก้ไข
ภาษากฺ๋อง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pʰi/
เลข แก้ไข
พี