มัน
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | มัน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | man |
| ราชบัณฑิตยสภา | man | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /man˧/(ส) | |
| คำพ้องเสียง | มันส์ | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (“พืชมีหัวใช้เป็นอาหาร”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทลื้อ ᦙᧃ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์)，ภาษาจ้วง maenz（maenz maex มันไม้ = มันสำปะหลัง）
คำนามแก้ไข
มัน (คำลักษณนาม หัว)
คำประสมแก้ไข
รากศัพท์ 2แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (“ไข; ไขมัน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์)，ภาษาจ้วง maenz
คำนามแก้ไข
มัน
คำคุณศัพท์แก้ไข
มัน (คำอาการนาม ความมัน)
รากศัพท์ 3แก้ไข
จากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (“สรรพนามบุรุษที่ 3 เอกพจน์”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์)， ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง minz/mwnz， ภาษาจ้วง minz/faenz
คำสรรพนามแก้ไข
มัน
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง สำหรับผู้ใหญ่เรียกผู้น้อย มีเด็กเป็นต้นตามสถานะที่ควร สำหรับเรียกผู้อื่นอย่างไม่ยกย่อง และสำหรับเรียกสัตว์หรือสิ่งอื่นทั่ว ๆ ไปตามที่ควร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3
ดูเพิ่มแก้ไข
สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม
รากศัพท์ 4แก้ไข
คำกริยาแก้ไข
มัน (คำอาการนาม การมัน หรือ ความมัน)
- เพลิน, ถูกอกถูกใจ, ออกรสออกชาติ
- เกาเสียมัน