สู
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | สู | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǔu |
| ราชบัณฑิตยสภา | su | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /suː˩˩˦/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *suːᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈᩪ (สู), ภาษาอีสาน สู, ภาษาลาว ສູ (สู), ภาษาไทลื้อ ᦉᦴ (สู), ภาษาไทดำ ꪎꪴ (สุ), ภาษาไทใหญ่ သူ (สู), ภาษาไทใต้คง ᥔᥧᥴ (สู๋), ภาษาอาหม 𑜏𑜥 (สู), ภาษาจ้วง sou
คำสรรพนาม แก้ไข
สู
ดูเพิ่ม แก้ไข
สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม
รากศัพท์ 2 แก้ไข
คำคุณศัพท์ แก้ไข
สู
คำประสม แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /suː˨˦/
คำสรรพนาม แก้ไข
สู
- อีกรูปหนึ่งของ ᩈᩪ (สู, “ท่าน, พวกท่าน”)
ภาษาอีสาน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *suːᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย สู, ภาษาคำเมือง ᩈᩪ (สู), ภาษาลาว ສູ (สู), ภาษาไทลื้อ ᦉᦴ (สู), ภาษาไทดำ ꪎꪴ (สุ), ภาษาไทใหญ่ သူ (สู), ภาษาไทใต้คง ᥔᥧᥴ (สู๋), ภาษาอาหม 𑜏𑜥 (สู), ภาษาจ้วง sou
คำสรรพนาม แก้ไข
สู