เขือ

ดูเพิ่ม: เข่อ

ภาษาไทย

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຂືອ (เขือ), ภาษาไทใหญ่ ၶိူဝ် (เขิว), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hwe (เหือ, “พวกคุณ, เธอ, ท่าน [คำสุภาพ]”)

การแบ่งพยางค์		เขือ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kʉ̌ʉa
	ราชบัณฑิตยสภา	khuea
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰɯa̯˩˩˦/^{(สัมผัส)}

เขือ

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา