เจ้า
ภาษาไทย
แก้ไขรากศัพท์ 1
แก้ไขยืมมาจากจีนยุคกลาง 主 (MC tsyuX); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨧᩮᩢ᩶ᩣ (เจั้า), ลาว ເຈົ້າ (เจ็้า), ไทลื้อ ᦈᧁᧉ (เจ้า), ไทดำ ꪹꪊ꫁ꪱ (เจ้า), ไทใหญ่ ၸဝ်ႈ (จ้ว), อาหม 𑜋𑜈𑜫 (ฉว์) หรือ 𑜋𑜨𑜧 (ฉอ̂ว์)
รูปแบบอื่น
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | จ้าว | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | jâao |
| ราชบัณฑิตยสภา | chao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕaːw˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขเจ้า
- ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า
- เจ้านคร
- เชื้อสายของพระมหากษัตริย์นับตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป และผู้ได้รับสถาปนาอิสริยยศขึ้นเป็นเจ้า, บางแห่งหมายถึงกษัตริย์ก็มี
- เจ้ากรุงจีน
- คำนำหน้าชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ
- เจ้าดวงเดือน
- (โบราณ, ภาษาปาก) คำนำหน้าพระนามของพระอนุวงศ์ชั้นหม่อมเจ้า
- เจ้าต๋ง
- หม่อมเจ้า...ปราโมช
- ผู้เป็นเจ้าของ
- เจ้าทรัพย์
- เจ้าหนี้
- ผู้ชำนาญ
- เจ้าปัญญา
- เจ้าความคิด
- เจ้าบทเจ้ากลอน
- มักใช้เติมท้ายคำเรียกผู้ที่นับถือ
- พระพุทธเจ้า
- เทพเจ้า
- เทพารักษ์
- เจ้าพ่อหลักเมือง
คำแปลภาษาอื่น
แก้ไขรากศัพท์ 2
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | เจ้า | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | jâo |
| ราชบัณฑิตยสภา | chao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕaw˥˩/(สัมผัส) | |
คำสรรพนาม
แก้ไขคำนาม
แก้ไขรากศัพท์ 3
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | จ้าว | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | jâao |
| ราชบัณฑิตยสภา | chao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕaːw˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขคำลักษณนาม
แก้ไขดูเพิ่ม
แก้ไขภาษาคำเมือง
แก้ไขภาษาทะวืง
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /câ̰w/
คำสรรพนาม
แก้ไขเจ้า
ภาษาอีสาน
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /t͡ɕaw˨˧˩/
คำสรรพนาม
แก้ไขเจ้า
- รูปแบบอื่นของ เจ่า