เจ้า

ภาษาไทย แก้ไข

การแบ่งพยางค์		จ้าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jâao
	ราชบัณฑิตยสภา	chao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/t͡ɕaːw˥˩/^{(สัมผัส)}

เจ้า

ผู้เป็น ใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า
เจ้านคร
เชื้อสาย ของ พระมหากษัตริย์นับ ตั้งแต่ชั้น หม่อมเจ้า ขึ้น ไป และผู้ได้รับ สถาปนา อิสริยยศขึ้นเป็นเจ้า, บาง แห่ง หมาย ถึง กษัตริย์ก็มี
เจ้ากรุงจีน
คำ นำ หน้า ชื่อ เพื่อ แสดง ว่าเป็นเชื้อสายเจ้านาย ฝ่าย เหนือ
เจ้าดวงเดือน
(โบราณ, ภาษาปาก) คำนำหน้าพระนามของพระอนุวงศ์ชั้นหม่อมเจ้า
เจ้าต๋ง
หม่อมเจ้า...ปราโมช
ผู้เป็นเจ้าของ
เจ้าทรัพย์

เจ้าหนี้
ผู้ชำนาญ
เจ้าปัญญา

เจ้าความคิด

เจ้าบทเจ้ากลอน
มัก ใช้เติม ท้ายคำเรียกผู้ที่นับถือ
พระพุทธเจ้า

เทพเจ้า
เทพารักษ์
เจ้าพ่อหลักเมือง

ผู้เป็นหัวหน้า

การแบ่งพยางค์		เจ้า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jâo
	ราชบัณฑิตยสภา	chao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/t͡ɕaw˥˩/^{(สัมผัส)}

เจ้า

คำใช้แทนผู้ที่เรา พูด ด้วย สำหรับ ผู้ใหญ่พูดกับ ผู้น้อย อย่าง สุภาพ หรือ เอ็นดู, เป็นสรรพนาม บุรุษที่ 2
เจ้ามานี่
คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3, มักใช้เข้า คู่กับคำ นั่น เป็น เจ้านั่น
เจ้านั่นจะไปด้วยหรือเปล่า

เจ้า

การแบ่งพยางค์		จ้าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jâao
	ราชบัณฑิตยสภา	chao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/t͡ɕaːw˥˩/^{(สัมผัส)}

เจ้า

เจ้า

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา