กษัตริย์

ดูเพิ่ม: กษัตรีย์

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• กระษัตร, กระสัตร (เลิกใช้)
• (สมาส) กษัตริย
• กระษัตริย์, กษัตร, กษัตรา

รากศัพท์

ยืมมาจากสันสกฤต क्षत्रिय (กฺษตฺริย, “ผู้ป้องกันภัย, ชาตินักรบ”); เทียบบาลี ขตฺติย (“ผู้ป้องกันภัย, ชาตินักรบ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กะ-สัด
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gà-sàt
	ราชบัณฑิตยสภา	ka-sat
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ka˨˩.sat̚˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

กษัตริย์ (คำลักษณนาม พระองค์ หรือ องค์)

1. (พระมหา~) พระเจ้าแผ่นดิน

   คำพ้องความ: ดูที่ อรรถาภิธาน:กษัตริย์

2. คนในวรรณะที่ 2 แห่งสังคมฮินดู ซึ่งมีอยู่ 4 วรรณะ ได้แก่ วรรณะพราหมณ์ วรรณะกษัตริย์ วรรณะแพศย์ และวรรณะศูทร

คำแปลภาษาอื่น

พระเจ้าแผ่นดิน

• ดัตช์: koning (nl) ช. (โกนิง)
• ไทดำ: ꪜꪺ (blt) (ปัว)
• ไทใหญ่: ၶုၼ်ႁေႃၶမ်း (shn) (ขุนหอ̂ขั๊ม)
• ฝรั่งเศส: roi (fr) ช. (รัว)
• ฟรีเชียตะวันตก: kening (fy) ร.
• เยอรมัน: König (de) ช.
• ลาว: ກະສັດ (lo) (กะสัด)
• สเปน: rey (es) ช. (เรย์)
• อังกฤษ: king (en) (คิง)

คำคุณศัพท์

กษัตริย์

1. แท้ไม่มีอื่นปน

   ทองเนื้อกษัตริย์

2. เรียกรูปพรรณที่ทำด้วยโลหะมีราคา

   สามกษัตริย์

   ทำด้วยเงิน ทอง นาก สลับกัน

ลูกคำ

• ฉกษัตริย์
• ทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์
• เนื้อกษัตริย์
• สามกษัตริย์