ยู
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษาอังกฤษ u (ยู, “ชื่อเรียกอักษร U”)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ยู | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | yuu |
| ราชบัณฑิตยสภา | yu | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /juː˧/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
ยู
ดูเพิ่ม แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
คำนาม แก้ไข
ยู
- อีกรูปหนึ่งของ ᨿᩪ (ยู)
ภาษามลายูแบบปัตตานี แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /ju/
คำนาม แก้ไข
ยู
- อีกรูปหนึ่งของ يو
ภาษาแสก แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ˀjuːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย อยู่, ภาษาคำเมือง ᩀᩪ᩵ (ยู่̱), ภาษาลาว ຢູ່ (อยู่), ภาษาไทลื้อ ᦊᦴᧈ (หฺยู่), ภาษาไทดำ ꪤꪴ꪿ (หฺยุ่), ภาษาไทใหญ่ ယူႇ (ยู่), ภาษาอาหม 𑜊𑜥 (ยู), ภาษาไทใต้คง ᥕᥧᥱ (ยู่), ภาษาปู้อี qyus, ภาษาจ้วง youq
คำกริยา แก้ไข
ยู