อู่

ดูเพิ่ม: อ, อ., อิ, อิ., อี, อี่, อี้, อี๊, อี๋, อึ, อึ๊, อุ๊, อู้, และ อู๋

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับอีสาน อู่, ลาว ອູ່ (อู่), คำเมือง ᩋᩪ᩵ (อู่), เขิน ᩋᩪ᩵ (อู่), ไทลื้อ ᦀᦴᧈ (อู่), ไทดำ ꪮꪴ꪿ (อุ่), ไทใหญ่ ဢူႇ (อู่), จ้วง uq (อู่), จ้วงแบบจั่วเจียง wq (อื่อ, “อู่”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		อู่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ùu
	ราชบัณฑิตยสภา	u
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔuː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

อู่

1. เปลเด็ก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระอู่
2. ที่เดิม ในคำว่า มดลูกเข้าอู่
3. แหล่งที่เกิด

   อู่ข้าว

   อู่น้ำ

4. ที่ที่ต่อหรือซ่อมรถหรือเรือ
5. ที่ที่ไขน้ำเข้าออกได้ สำหรับเก็บเรือหรือซุง

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔuː˨˩/

คำนาม

อู่

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩪ᩵ (อู่)

ภาษาอีสาน

การออกเสียง

• (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔuː˨˨/
• เทียบเสียงภาษาไทยโดยประมาณ: อู^{ต่ำ-ระดับ} (ประมาณ)

คำนาม

อู่

1. เปล