นาง
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | นาง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | naang |
| ราชบัณฑิตยสภา | nang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /naːŋ˧/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *naːŋᴬ⁴, จากภาษาไทดั้งเดิม *naːŋᴬ, จากภาษาจีนเก่า 娘 (OC *naŋ, “หญิงสาว”)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน นาง, ภาษาลาว ນາງ (นาง), ภาษาคำเมือง ᨶᩣ᩠ᨦ (นาง), ภาษาไทลื้อ ᦓᦱᧂ (นาง), ภาษาไทดำ ꪙꪱꪉ (นาง), ภาษาไทใหญ่ ၼၢင်း (น๊าง), ภาษาไทใต้คง ᥘᥣᥒᥰ (ล๊าง) หรือ ᥢᥣᥒᥰ (น๊าง), ภาษาอ่ายตน ꩫင် (นง์), ภาษาอาหม 𑜃𑜂𑜫 (นง์); ร่วมเชื้อสายผ่านภาษาจีนเก่า: ภาษาเขมรเก่า នាង (นาง), nâ, nõ, ภาษาเขมร នាង (นาง), ภาษาเวียดนาม nàng, ภาษาพม่า နန်း (นน์:)
คำนาม แก้ไข
นาง
- ผู้หญิง, คำประกอบเพื่อแสดงว่าเป็นเพศหญิง
- (กฎหมาย, เฉพาะไทย) คำนำหน้าชื่อหญิงซึ่งจดทะเบียนสมรส แต่หญิงซึ่งจดทะเบียนสมรสแล้วจะใช้คำนำหน้าชื่อว่า นางสาว ต่อไปก็ได้
- (โบราณ) คำนำหน้าชื่อภรรยาที่เรียกตามราชทินนามของสามีที่มีบรรดาศักดิ์ต่ำกว่าพระยาลงมา
- นางมหาเทพกษัตรสมุห(บรรเลง สาคริก)
- (ภาษาปาก) คำเรียกหรือคำนำหน้าชื่อหญิงที่มีพฤติกรรมไม่ดีหรือน่ารังเกียจเป็นต้น (หรือใช้คำว่า นัง)
- นางแพศยา
- (ล้าสมัย) คำเรียกสัตว์ตัวเมียโดยสุภาพ
- นางช้าง
- นางม้า
- ใช้แทนคำว่า อี ที่เป็นพยางค์ต้นของบางคำเพื่อความสุภาพ
- หอยนางรม (หอยอีรม)
- นกนางแอ่น (นกอีแอ่น)
- ตุ่มนางเลิ้ง (ตุ่มอีเลิ้ง, ตุ่มอีเฬิง)
คำวิสามานยนาม แก้ไข
นาง
คำลักษณนาม แก้ไข
นาง
- ใช้กับผู้หญิง
คำสรรพนาม แก้ไข
นาง
- คำแทนผู้หญิง
- ฤๅษีไปป่า นางก็ร้อยพวงมาลัย นางร้อยแล้วเอย นางแก้วก็พิษฐานไป
- (ภาษาปาก, ขำขัน) คำใช้แทนคนทุกเพศทุกวัย บางทีก็ใช้แทนสัตว์ด้วย
รากศัพท์ 2 แก้ไข
คำนาม แก้ไข
นาง
รากศัพท์ 3 แก้ไข
คำนาม แก้ไข
นาง (คำลักษณนาม ตัว)
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.