ช้าง

ภาษาไทยแก้ไข

รากศัพท์แก้ไข

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟaːŋꟲ², จากภาษาไทดั้งเดิม *ɟaːŋꟲ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC zɨɐŋX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩ᩶ᩣ᩠ᨦ (ช้าง), ภาษาอีสาน ซ่าง, ภาษาลาว ຊ້າງ (ซ้าง), ภาษาไทลื้อ ᦋᦱᧂᧉ (ช้าง), ภาษาไทดำ ꪋ꫁ꪱꪉ (จ้̱าง), ภาษาไทใหญ่ ၸၢင်ႉ (จ๎าง), ภาษาไทใต้คง ᥓᥣᥒᥳ (จ๎าง), ภาษาอาหม 𑜋𑜂𑜫 (ฉง์), ภาษาจ้วง ciengh, ภาษาแสก ซาง ,ภาษาจ้วงใต้ changj

การออกเสียงแก้ไข

การแบ่งพยางค์ช้าง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงcháang
ราชบัณฑิตยสภาchang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/t͡ɕʰaːŋ˦˥/(สัมผัส)

คำนามแก้ไข

ช้าง (คำลักษณนาม ตัว or เชือก)

  1. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เป็นสัตว์บกที่ใหญ่ที่สุด ในวงศ์ Elephantidae ผิวหนังหนา สีดำหรือดำอมเทา รับสัมผัสได้ไว ขนสีดำ จมูกยื่นยาวเรียกว่า งวง ปลายงวงมีจะงอยสำหรับจับสิ่งของ ขมับทั้ง 2 ข้างมีรูเปิดของต่อมน้ำมัน จะมีน้ำมันไหลออกมาเมื่อถึงวัย ขาใหญ่เป็นลำ กินพืช มี 2 ชนิด คือ ช้างเอเชียและช้างแอฟริกา

การใช้แก้ไข

ช้างตัวผู้ หรือเรียกว่า ช้างพลาย มีชื่อเรียกกันต่าง ๆ ตามลักษณะ เช่น ช้างสีดอ หรือช้างงวง หรือช้างนรการ (ช้างที่ไม่มีงา หรือมีงาสั้น)

ส่วนช้างตัวเมีย เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ช้างพัง ส่วนช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลงจะเรียกว่า ช้างแม่แปรก หรือคำสุภาพเรียกว่า ช้างแม่หนัก

ลักษณนามใช้แก่ช้างแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ ถ้าเป็นช้างป่าหรือช้างไพร (ยังไม่ได้ฝึกหัด) ลักษณนามเรียกเป็น "ตัว" แต่ถ้าช้างนั้นขึ้นเพนียดแล้ว รวมทั้งช้างเผือกด้วยก็เรียกเป็น เชือก

ส่วนสมุหนามของช้างใช้อย่างเดียวกันทั้งหมดว่า โขลง

คำแปลภาษาอื่นแก้ไข

คำพ้องความแก้ไข

ดูที่ อรรถาภิธาน:ช้าง

คำเกี่ยวข้องแก้ไข

ภาษาคำเมืองแก้ไข

คำนามแก้ไข

ช้าง (คำลักษณนาม ตัว)

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨩ᩶ᩣ᩠ᨦ (ช้าง)