ช้าง
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟaːŋꟲ², จากภาษาไทดั้งเดิม *ɟaːŋꟲ, จากภาษาจีนยุคกลาง 象 (MC zɨɐŋX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩ᩶ᩣ᩠ᨦ (ช้าง), ภาษาอีสาน ซ่าง, ภาษาลาว ຊ້າງ (ซ้าง), ภาษาไทลื้อ ᦋᦱᧂᧉ (ช้าง), ภาษาไทดำ ꪋ꫁ꪱꪉ (จ้̱าง), ภาษาไทใหญ่ ၸၢင်ႉ (จ๎าง), ภาษาไทใต้คง ᥓᥣᥒᥳ (จ๎าง), ภาษาอาหม 𑜋𑜂𑜫 (ฉง์), ภาษาจ้วง ciengh, ภาษาแสก ซาง ，ภาษาจ้วงใต้ changj
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ช้าง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | cháang |
| ราชบัณฑิตยสภา | chang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕʰaːŋ˦˥/(สัมผัส) | |
คำนามแก้ไข
ช้าง (คำลักษณนาม ตัว or เชือก)
- ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เป็นสัตว์บกที่ใหญ่ที่สุด ในวงศ์ Elephantidae ผิวหนังหนา สีดำหรือดำอมเทา รับสัมผัสได้ไว ขนสีดำ จมูกยื่นยาวเรียกว่า งวง ปลายงวงมีจะงอยสำหรับจับสิ่งของ ขมับทั้ง 2 ข้างมีรูเปิดของต่อมน้ำมัน จะมีน้ำมันไหลออกมาเมื่อถึงวัย ขาใหญ่เป็นลำ กินพืช มี 2 ชนิด คือ ช้างเอเชียและช้างแอฟริกา
การใช้แก้ไข
ช้างตัวผู้ หรือเรียกว่า ช้างพลาย มีชื่อเรียกกันต่าง ๆ ตามลักษณะ เช่น ช้างสีดอ หรือช้างงวง หรือช้างนรการ (ช้างที่ไม่มีงา หรือมีงาสั้น)
ส่วนช้างตัวเมีย เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ช้างพัง ส่วนช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลงจะเรียกว่า ช้างแม่แปรก หรือคำสุภาพเรียกว่า ช้างแม่หนัก
ลักษณนามใช้แก่ช้างแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ ถ้าเป็นช้างป่าหรือช้างไพร (ยังไม่ได้ฝึกหัด) ลักษณนามเรียกเป็น "ตัว" แต่ถ้าช้างนั้นขึ้นเพนียดแล้ว รวมทั้งช้างเผือกด้วยก็เรียกเป็น เชือก
ส่วนสมุหนามของช้างใช้อย่างเดียวกันทั้งหมดว่า โขลง
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
คำพ้องความแก้ไข
- ดูที่ อรรถาภิธาน:ช้าง
คำเกี่ยวข้องแก้ไข
- ช้างพลาย
- ช้างพัง
- ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิด
- ช้างสาร
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำนามแก้ไข
ช้าง (คำลักษณนาม ตัว)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨩ᩶ᩣ᩠ᨦ (ช้าง)