ช่าง
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ช่าง | ชั่ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | châang | châng |
| ราชบัณฑิตยสภา | chang | chang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕʰaːŋ˥˩/(สัมผัส) | /t͡ɕʰaŋ˥˩/(สัมผัส) | |
| ไฟล์เสียง | |||
รากศัพท์ 1แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟaːŋᴮ², จากภาษาจีนยุคกลาง 匠 (MC d͡zɨɐŋH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ภาษาเขิน ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ภาษาลาว ຊ່າງ (ซ่าง), ภาษาไทลื้อ ᦋᦱᧂᧈ (ช่าง), ภาษาไทใหญ่ ၸၢင်ႈ (จ้าง), ภาษาพ่าเก ꩡင် (จง์), ภาษาอาหม 𑜋𑜂𑜫 (ฉง์), ภาษาจ้วง cangh, ภาษาเขมร ជាង (ชาง)
คำนามแก้ไข
ช่าง
- ผู้ชำนาญในการฝีมือหรือศิลปกรรมอย่างใดอย่างหนึ่ง
- ช่างตัดเสื้อ
- ช่างไม้
- ช่างทอง
คำเกี่ยวข้องแก้ไข
รากศัพท์ 2แก้ไข
คำกริยาวิเศษณ์แก้ไข
ช่าง
- มีนิสัยชอบในทางใดทางหนึ่ง
- ช่างคิด
- ช่างพูด
- ช่างประดิษฐ์
- มีลักษณะโน้มไปในทางนั้น ๆ
- ช่างโง่จริง ๆ
- ช่างเก่งจริง ๆ
รากศัพท์ 3แก้ไข
คำกริยาวิเศษณ์แก้ไข
ช่าง