ขน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǒn
	ราชบัณฑิตยสภา	khon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰon˩˩˦/(ส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *q.pɯlᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂົນ (ข็น), ภาษาไทลื้อ ᦃᦳᧃ (ฃุน), ภาษาไทดำ ꪶꪄꪙ (โฃน), ภาษาไทใหญ่ ၶူၼ် (ขูน), ภาษาอ่ายตน ၵုꩫ် (ขุน์), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์), ภาษาปู้อี benl, ภาษาจ้วง bwn, ，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง koen-ขน, ภาษาจ้วงแบบหนง koan, ภาษาแสก ปุ๋น

คำนาม

ขน (คำลักษณนาม เส้น)

1. สิ่งที่เป็นเส้นขึ้นตามผิวหนังคนและสัตว์ และใช้ตลอดไปจนถึงที่ขึ้นบนผิวต้นไม้ ผลไม้ ใบไม้ และอื่น ๆ, ราชาศัพท์ว่า พระโลมา

   ขนตา

   ขนนก

   ขนเม่น

คำพ้องความ

• โลมะ, โลมา

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂົນ (ข็น), ภาษาแสก ขุ่น，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง konz, ภาษาจ้วง gonz

คำกริยา

ขน (คำอาการนาม การขน)

1. เอาสิ่งของเป็นต้นจำนวนมากจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยบรรทุก หาบ หาม หรือด้วยวิธีอื่น

รากศัพท์ 3

คำนาม

ขน

1. (หญ้า~) ชื่อหญ้าชนิด Brachiaria mutica (Forssk.) Stapf ในวงศ์ Gramineae ขึ้นในที่ชื้นและชายน้ำ ข้อ กาบใบ และใบมีขน ใช้เป็นอาหารสัตว์, ปล้องขน ก็เรียก

ภาษาคำเมือง

คำกริยา

ขน (คำอาการนาม ก๋ารขน หรือ ก๋านขน)

1. (อกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩕᩫ᩠ᨶ (กร็น)