ขน

ดูเพิ่ม: ขัน, ขั้น, ขึ้น, ขืน, ขื่น, ขุน, ขุ่น, ข่น, และ ข้น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǒn
	ราชบัณฑิตยสภา	khon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰon˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *q.pɯlᴬ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ຂົນ (ข็น), ไทลื้อ ᦃᦳᧃ (ฃุน), ไทดำ ꪶꪄꪙ (โฃน), ไทใหญ่ ၶူၼ် (ขูน), อ่ายตน ၵုꩫ် (ขุน์), อาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์), ปู้อี benl, จ้วง bwn, จ้วงแบบจั่วเจียง koen (“ขน”), จ้วงแบบหนง koan, แสก ปุ๋น

คำนาม

ขน (คำลักษณนาม เส้น)

1. สิ่งที่เป็นเส้นขึ้นตามผิวหนังคนและสัตว์ และใช้ตลอดไปจนถึงที่ขึ้นบนผิวต้นไม้ ผลไม้ ใบไม้ และอื่น ๆ, ราชาศัพท์ว่า พระโลมา

   ขนตา

   ขนนก

   ขนเม่น

คำพ้องความ

• โลมะ, โลมา

คำแปลภาษาอื่น

สิ่งที่เป็นเส้นขึ้นตามผิว

• ไทใหญ่: ၶူၼ် (shn) (ขูน)
• ลาว: ຂົນ (lo) (ข็น)
• อังกฤษ: hair (en) (แฮร์), fur (en) (เฟอร์)

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับลาว ຂົນ (ข็น), แสก ขุ่น，จ้วงแบบจั่วเจียง konz, จ้วง gonz

คำกริยา

ขน (คำอาการนาม การขน)

1. เอาสิ่งของเป็นต้นจำนวนมากจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยบรรทุก หาบ หาม หรือด้วยวิธีอื่น

รากศัพท์ 3

คำนาม

ขน

1. (หญ้า~) ชื่อหญ้าชนิด Brachiaria mutica (Forssk.) Stapf ในวงศ์ Gramineae ขึ้นในที่ชื้นและชายน้ำ ข้อ กาบใบ และใบมีขน ใช้เป็นอาหารสัตว์, ปล้องขน ก็เรียก

ภาษาคำเมือง

คำกริยา

ขน (คำอาการนาม ก๋ารขน หรือ ก๋านขน)

1. (อกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩕᩫ᩠ᨶ (กร็น)