ผิว
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์ 1แก้ไข
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 膚 (MC pɨo); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨹᩥ᩠ᩅ (ผิว), ภาษาลาว ຜິວ (ผิว), ภาษาไทใหญ่ ၽိဝ် (ผิว)
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ผิว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pǐu |
| ราชบัณฑิตยสภา | phio | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰiw˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนามแก้ไข
ผิว
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
ส่วนที่เป็นพื้นหุ้มอยู่ภายนอกสุดของหนังและเปลือกเป็นต้น
รากศัพท์ 2แก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ผิ-วะ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pì-wá |
| ราชบัณฑิตยสภา | phi-wa | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰi˨˩.waʔ˦˥/(สัมผัส) | |
คำสันธานแก้ไข
ผิว