พื้น
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 本 (MC pwonX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພື້ນ (พื้น), ภาษาคำเมือง ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น), ภาษาไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ภาษาไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), ภาษาพ่าเก ပိုꩫ် (ปึน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์), ภาษาจ้วง bonj (ป้อน)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | พื้น | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pʉ́ʉn |
ราชบัณฑิตยสภา | phuen | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰɯːn˦˥/(สัมผัส) |
คำนาม แก้ไข
พื้น
- ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น
- พื้นเรือน
- แถบ, แถว, ถิ่น
- คนพื้นนี้
- (คณิตศาสตร์) ฟังก์ชันปัดเศษลงเป็นจำนวนเต็มมากสุดที่น้อยกว่าหรือเท่ากับจำนวนนั้น, เขียนแทนด้วย
คำประสม แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pɯːn˦˥/
คำนาม แก้ไข
พื้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)
คำลักษณนาม แก้ไข
พื้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)
คำคุณศัพท์ แก้ไข
พื้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)