ดูเพิ่ม: พน., พัน, พั๊น, พูน, พฺืน, พ่น, และ พ้น

ภาษาไทย

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *bɯːnꟲ⁴ (Jonsson, 1991), จากภาษาจีนยุคกลาง (MC pwonX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພື້ນ (พื้น), ภาษาคำเมือง ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น), ภาษาไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ภาษาไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), ภาษาพ่าเก ပိုꩫ် (ปึน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์); ร่วมเชื้อสายผ่านภาษาจีน: ภาษาจ้วง bonj; ร่วมรากกับ ปึ๊ง ผ่านภาษาแต้จิ๋ว

การออกเสียง

แก้ไข
การแบ่งพยางค์พื้น
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpʉ́ʉn
ราชบัณฑิตยสภาphuen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰɯːn˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

แก้ไข

พื้น

  1. ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น
    พื้นเรือน
  2. แถบ, แถว, ถิ่น
    คนพื้นนี้
  3. (คณิตศาสตร์) ฟังก์ชันปัดเศษลงเป็นจำนวนเต็มมากสุดที่น้อยกว่าหรือเท่ากับจำนวนนั้น, เขียนแทนด้วย  

ลูกคำ

แก้ไข

คำแปลภาษาอื่น

แก้ไข

ภาษาคำเมือง

แก้ไข

การออกเสียง

แก้ไข

คำนาม

แก้ไข

พื้น

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)

คำลักษณนาม

แก้ไข

พื้น

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)

คำคุณศัพท์

แก้ไข

พื้น

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)