พื้น

ดูเพิ่ม: พน., พัน, พั๊น, พูน, พฺืน, พ่น, และ พ้น

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *bɯːnꟲ⁴ (Jonsson, 1991), จากภาษาจีนยุคกลาง 本 (MC pwonX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພື້ນ (พื้น), ภาษาคำเมือง ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น), ภาษาไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ภาษาไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), ภาษาพ่าเก ပိုꩫ် (ปึน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์); ร่วมเชื้อสายผ่านภาษาจีน: ภาษาจ้วง bonj

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พื้น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pʉ́ʉn
	ราชบัณฑิตยสภา	phuen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɯːn˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

พื้น

1. ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น

   พื้นเรือน

2. แถบ, แถว, ถิ่น

   คนพื้นนี้

3. (คณิตศาสตร์) ฟังก์ชันปัดเศษลงเป็นจำนวนเต็มมากสุดที่น้อยกว่าหรือเท่ากับจำนวนนั้น, เขียนแทนด้วย $\lfloor x\rfloor$

ลูกคำ

• ผ้าพื้น
• พื้น ๆ
• พื้นความรู้
• พื้นฐาน
• พื้นดิน
• พื้นดี
• พื้นเดิม
• พื้นถิ่น
• พื้นท้อง
• พื้นที่
• พื้นบ้าน
• พื้นผิว
• พื้นเพ
• พื้นเมือง
• พื้นเสีย
• พื้นหลัง
• ภาคพื้น
• ยกพื้น
• ยืนพื้น
• รองพื้น
• ลงพื้น
• วัดพื้น
• วิดพื้น

 

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pɯːn˦˥/

คำนาม

พื้น

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)

คำลักษณนาม

พื้น

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)

คำคุณศัพท์

พื้น

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)