ขุ่น
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาจีนยุคกลาง 混 (MC ɦuənX)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂຸ່ນ (ขุ่น), ภาษาไทใหญ่ ၶုၼ်ႇ (ขุ่น), เทียบภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง goenj
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ขุ่น | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kùn |
| ราชบัณฑิตยสภา | khun | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰun˨˩/(ส) | |
คำคุณศัพท์แก้ไข
ขุ่น (คำอาการนาม ความขุ่น)
ภาษาแสกแก้ไข
รากศัพท์ 1แก้ไข
คำคุณศัพท์แก้ไข
ขุ่น
- ขุ่น (มัว)
รากศัพท์ 2แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ขน, ภาษาลาว ຂົນ (ข็น)
คำกริยาแก้ไข
ขุ่น
- ขน (ย้าย)
ภาษาปักษ์ใต้แก้ไข
คำสรรพนามแก้ไข
ขุ่น
คำพ้องความแก้ไข
อ้างอิงแก้ไข
- “ขุ่น” ใน Central Southern Thai Dictionary (Kaewkhao, Uthai และ Kiatboonyarit, Tawan: ประเทศไทย: US Peace Corps 1986), หน้าที่ 9
- ↑ Pittayaporn, P. (2014). Layers of Chinese loanwords in proto-southwestern Tai as evidence for the dating of the spread of southwestern Tai. Manusya J Humanit, 20, 47-68.