ขุน
ภาษาไทย
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | ขุน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǔn |
| ราชบัณฑิตยสภา | khun | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰun˩˩˦/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
แก้ไขจากจีนยุคกลาง 君 (MC kjun); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨡᩩᩁ (ขุร), ลาว ຂຸນ (ขุน), ไทลื้อ ᦃᦳᧃ (ฃุน), ไทใหญ่ ၶုၼ် (ขุน), ไทใต้คง ᥑᥧᥢᥴ (ฃู๋น), อาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์); เทียบเขมรเก่า ខុណ (ขุณ), เขมร ខុន (ขุน) และ ឃុន (ฆุน)
รูปแบบอื่น
แก้ไข- (เลิกใช้) ฃุน
คำนาม
แก้ไขขุน
- ผู้เป็นใหญ่, หัวหน้า
- (โบราณ) บรรดาศักดิ์ข้าราชการรองจากหลวงลงมา
- ขุนวิจิตรมาตรา
- (โบราณ) ข้าราชการที่ได้รับพระราชทานสัญญาบัตร ตามปรกติ ต้องมีศักดินาตั้งแต่ 400 ขึ้นไป
- เรียกหมากรุกตัวสำคัญที่สุด
คำคุณศัพท์
แก้ไขขุน
- ใหญ่
- ขุนเขา
- ขุนนาง
รากศัพท์ 2
แก้ไขคำกริยา
แก้ไขขุน (คำอาการนาม การขุน)
ภาษาปักษ์ใต้
แก้ไขคำสรรพนาม
แก้ไขขุน
คำพ้องความ
แก้ไขอ้างอิง
แก้ไข- “ขุน” ใน Central Southern Thai Dictionary (Kaewkhao, Uthai และ Kiatboonyarit, Tawan: ประเทศไทย: US Peace Corps 1986), หน้าที่ 9