ขุน
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ขุน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǔn |
| ราชบัณฑิตยสภา | khun | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰun˩˩˦/(ส) | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาจีนยุคกลาง 君 (MC kɨun); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩩᩁ (ขุร), ภาษาลาว ຂຸນ (ขุน), ภาษาไทลื้อ ᦃᦳᧃ (ฃุน), ภาษาไทใหญ่ ၶုၼ် (ขุน), ภาษาไทใต้คง ᥑᥧᥢᥴ (ฃู๋น), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์); เทียบภาษาเขมรเก่า ខុណ (ขุณ), ภาษาเขมร ខុន (ขุน) และ ឃុន (ฆุน)
รูปแบบอื่นแก้ไข
- (เลิกใช้) ฃุน
คำนามแก้ไข
ขุน
- ผู้เป็นใหญ่, หัวหน้า
- (โบราณ) บรรดาศักดิ์ข้าราชการรองจากหลวงลงมา
- ขุนวิจิตรมาตรา
- (โบราณ) ข้าราชการที่ได้รับพระราชทานสัญญาบัตร ตามปรกติ ต้องมีศักดินาตั้งแต่ 400 ขึ้นไป
- เรียกหมากรุกตัวสำคัญที่สุด
คำคุณศัพท์แก้ไข
ขุน
- ใหญ่
- ขุนเขา
- ขุนนาง
รากศัพท์ 2แก้ไข
คำกริยาแก้ไข
ขุน (คำอาการนาม การขุน)
ภาษาปักษ์ใต้แก้ไข
คำสรรพนามแก้ไข
ขุน
คำพ้องความแก้ไข
อ้างอิงแก้ไข
- “ขุน” ใน Central Southern Thai Dictionary (Kaewkhao, Uthai และ Kiatboonyarit, Tawan: ประเทศไทย: US Peace Corps 1986), หน้าที่ 9