แก่
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | แก่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | gɛ̀ɛ |
| ราชบัณฑิตยสภา | kae | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kɛː˨˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *keːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠᩯ᩵ (แก่), ภาษาปักษ์ใต้ แก๋, ภาษาลาว ແກ່ (แก่), ภาษาอีสาน แก หรือ แก่, ภาษาไทลื้อ ᦶᦂᧈ (แก่), ภาษาไทขาว ꪵꪀꫀ, ภาษาไทใหญ่ ၵႄႇ (แก่), ภาษาไทใต้คง ᥐᥥᥱ (เก่), ภาษาพ่าเก ကေ (เก), ภาษาอาหม *𑜀𑜦𑜧 (*เก), ภาษาจ้วง geq, ภาษาแสก เก
คำคุณศัพท์ แก้ไข
แก่ (คำอาการนาม ความแก่)
- มีอายุมาก
- แก่ไปทุกวัน
- ไม้แก่
- เด็กคนนี้แก่กว่าเด็กคนนั้น
- อยู่ในวัยชรา
- คนแก่
- จัด
- เหลืองแก่
- แก่เปรี้ยว
- แก่หวาน
- โดยปริยายหมายความว่า จัดเจน หนัก หรือยิ่งไปในทางนั้น
- แก่สังคม
- แก่วิชา
- แก่เหล้า
- แก่เล่น
- แก่ไฟ
คำพ้องความ แก้ไข
- ดูที่ อรรถาภิธาน:แก่
คำประสม แก้ไข
คำแปลภาษาอื่น แก้ไข
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແກ່ (แก่)
คำบุพบท แก้ไข
แก่
- ใช้นำหน้านามฝ่ายรับ
- องค์กรการกุศลมอบทุนการศึกษาแก่นักเรียน
คำแปลภาษาอื่น แก้ไข
ภาษาอีสาน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແກ່ (แก่)
คำกริยา แก้ไข
แก่ (คำอาการนาม การแก่)