ดูเพิ่ม: ป̂า, ปา, ปำ, ป้า, ป้ำ, และ ป๋า

ภาษาไทย แก้ไข

 
วิกิพีเดียมีบทความเกี่ยวกับ:
Wikipedia
 
ป่า

รากศัพท์ แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *paːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸ᩵ᩣ (ป่า), ภาษาลาว ປ່າ (ป่า), ภาษาไทลื้อ ᦔᦱᧈ (ป่า), ภาษาไทดำ ꪜ꪿ꪱ (ป่า), ภาษาไทใหญ่ ပႃႇ (ป่า), ภาษาอาหม 𑜆𑜡 (ปา), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baq

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์ป่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbpàa
ราชบัณฑิตยสภาpa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/paː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม แก้ไข

ป่า

  1. ที่ที่มีต้นไม้ต่าง ๆ ขึ้นมาก, ถ้ามีพรรณไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งขึ้นอยู่มาก ก็เรียกตามพรรณไม้นั้น
    ป่าสัก
    ป่ารัง
    ป่าไผ่
    ป่าคา
    ป่าหญ้า
  2. (กฎหมาย) ที่ดินรวมตลอดถึง ภูเขา ห้วย หนอง คลอง บึง บาง ลำน้ำ ทะเลสาบ เกาะ และที่ชายทะเล ที่ยังมิได้มีบุคคลได้มาตามกฎหมาย
  3. เรียกปลากัดหรือปลาเข็มที่เป็นพันธุ์เดิมตามธรรมชาติ ว่า ลูกป่า
  4. (โบราณ) เรียกตำบลที่มีของขายอย่างเดียวกันมาก ๆ
    ป่าถ่าน
    ป่าตะกั่ว

การใช้ แก้ไข

ในทางกฎหมายได้นิยาม ป่า และ ป่าไม้ แตกต่างกัน

คำคุณศัพท์ แก้ไข

ป่า

  1. ที่ได้มาจากป่าหรืออยู่ในป่า
    ของป่า
    ช้างป่า
    สัตว์ป่า
    คนป่า
  2. ที่ห่างไกลความเจริญ
    บ้านป่า
    เมืองป่า

คำกริยา แก้ไข

ป่า

  1. ตีดะไป ในคำว่า ตีป่า

คำพ้องความ แก้ไข

ดูที่ อรรถาภิธาน:ป่า

คำประสม แก้ไข

ภาษาคำเมือง แก้ไข

คำนาม แก้ไข

ป่า

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨸ᩵ᩣ (ป่า)