บุคคล
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาบาลี ปุคฺคล; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບຸກຄົນ (บุกค็น), ภาษาเขมร បុគ្គល (บุคฺคล); เทียบภาษาสันสกฤต पुद्गल (ปุทฺคล)
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | บุก-คน | [เสียงสมาส] บุก-คะ-ละ- | [เสียงสมาส] บุก-คน-ละ- | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bùk-kon | bùk-ká-lá- | bùk-kon-lá- |
| ราชบัณฑิตยสภา | buk-khon | buk-kha-la- | buk-khon-la- | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /buk̚˨˩.kʰon˧/(สัมผัส) | /buk̚˨˩.kʰa˦˥.la˦˥./ | /buk̚˨˩.kʰon˧.la˦˥./ | |
คำนามแก้ไข
บุคคล
- (เป็นทางการ) คน (เฉพาะตัว)
- (กฎหมาย) คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา
- (กฎหมาย) กลุ่มบุคคลหรือองค์กรซึ่งกฎหมายบัญญัติให้เป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่บุคคลธรรมดา และให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า นิติบุคคล
การใช้แก้ไข
เมื่อ บุคคล- เติมหน้าคำ อ-/อา- จะเปลี่ยนรูปเป็น บุคล-