ปา

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpaa
	ราชบัณฑิตยสภา	pa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/paː˧/(สัมผัส)

คำกริยา

ปา (คำอาการนาม การปา)

1. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว
2. (ภาษาปาก) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป หรือ ปาเข้าไป

   ค่าโดยสารปาขึ้นไปตั้ง 10 บาท

   กว่าจะทำงานเสร็จก็ปาเข้าไปตั้ง 2 ทุ่ม

ภาษาอีสาน

การออกเสียง

• (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /paː˩˨˩/
• คำอ่านภาษาไทย:ป่า^{ต่ำ-ขึ้นตก} (ประมาณ)

รากศัพท์ 1

คำกริยา

ปา (คำอาการนาม การปา)

1. ปา

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *plaːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ปลา, ภาษาคำเมือง ᨸᩖᩣ (ปลา), ภาษาลาว ປາ (ปา), ภาษาไทลื้อ ᦔᦱ (ปา), ภาษาไทดำ ꪜꪱ (ปา), ภาษาไทใหญ่ ပႃ (ปา), ภาษาไทใต้คง ᥙᥣ (ปา), ภาษาอาหม 𑜆𑜠 (ปะ) หรือ 𑜆𑜡 (ปา), ภาษาจ้วง bya, ภาษาปู้อี byal, ภาษาแสก ปร๋า

คำนาม

ปา

1. ปลา