ภาษาไทย

แก้ไข

รูปแบบอื่น

แก้ไข

การออกเสียง

แก้ไข

รากศัพท์ 1

แก้ไข

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ŋwanᴬ², จากไทดั้งเดิม *ŋwanᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩅᩢ᩠ᨶ (วั‍น), ลาว ວັນ (วัน), ไทลื้อ ᦞᧃ (วัน), ไทใหญ่ ဝၼ်း (วั๊น), คำตี้ ဝꩫ်း, ไทใต้คง ᥝᥢᥰ (วั๊น), ไทดำ ꪫꪽ (วัน), อาหม 𑜈𑜃𑜫 (บน์), จ้วง ngoenz, ปู้อี nguanz, จ้วงแบบจั่วเจียง vaenz; เทียบสุ่ย vanl, เบดั้งเดิม *vɨnᴬ², ไหลดั้งเดิม *hŋwən (วัน; กลางวัน; เที่ยงวัน; ดวงอาทิตย์)

คำนาม

แก้ไข

วัน

  1. ระยะเวลา 24 ชั่วโมง ตั้งแต่ย่ำรุ่งถึงย่ำรุ่ง หรือตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเที่ยงคืน (คำลักษณนาม: วัน)
    วันเฉลิมพระชนมพรรษาหยุดราชการ 1 วัน
  2. ระยะเวลา 12 ชั่วโมง ตั้งแต่ย่ำรุ่งถึงย่ำค่ำ เรียกว่า กลางวัน, มักเรียกสั้น ๆ ว่า วัน, ตรงข้ามกับ คืน (คำลักษณนาม: วัน)
    เขาไปสัมมนาที่พัทยา 2 วัน 1 คืน
  3. ช่วงเวลากลางวัน (คำลักษณนาม: วัน)
    เช้าขึ้นมาก็รีบไปทำงานทุกวัน
  4. (กฎหมาย) เวลาทำการตามที่ได้กำหนดขึ้นโดยกฎหมาย คำสั่งศาล หรือระเบียบข้อบังคับ หรือเวลาทำการตามปรกติของกิจการนั้นแล้วแต่กรณี (ใช้ในทางคดีความ ในทางราชการ หรือทางธุรกิจการค้า และการอุตสาหกรรม)
คำพ้องความ
แก้ไข
คำแปลภาษาอื่น
แก้ไข
ดูเพิ่ม
แก้ไข

รากศัพท์ 2

แก้ไข

รากศัพท์ 3

แก้ไข

ยืมมาจากบาลี วน (ป่าไม้)

คำนาม

แก้ไข

วัน

  1. (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง) ป่าไม้, ดง
    อัมพวัน
    ป่ามะม่วง