แมง

ดูเพิ่ม: แมงู̱, แม่ง, และ แม๊ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *mlɛːŋᴬ, จากไทดั้งเดิม *m.leːŋᴬ, จากจีนยุคกลาง 螟蛉 (MC meng leng); ร่วมเชื้อสายกับไทย แมง, อีสาน แมง, ลาว ແມງ (แมง), ไทดำ ꪵꪣꪉ (แมง), ไทใต้คง ᥛᥦᥒᥰ (แม๊ง), จ้วง mengz/nengz, จ้วงแบบจั่วเจียง mengz

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แมง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mɛɛng
	ราชบัณฑิตยสภา	maeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/mɛːŋ˧/(สัมผัส)

คำนาม

แมง

1. ชื่อสัตว์ขาปล้องหลายชนิดในชั้น Arachnida เมื่อเจริญเติบโตเต็มที่มีร่างกายแบ่งเป็น ๒ ส่วน คือ ส่วนหัวเชื่อมอก และส่วนท้อง มีขา ๘ หรือ ๑๐ ขา ไม่มีหนวด ไม่มีปีก

   แมงมุม

   แมงดาทะเล

   แมงป่อง