โลก

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต लोक (โลก) หรือภาษาบาลี โลก

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		โลก	[เสียงสมาส] โล-กะ-	[เสียงสมาส] โลก-กะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lôok	loo-gà-	lôok-gà-
	ราชบัณฑิตยสภา	lok	lo-ka-	lok-ka-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/loːk̚˥˩/(สัมผัส)	/loː˧.ka˨˩./	/loːk̚˥˩.ka˨˩./

คำนาม

โลก (คำลักษณนาม ใบ หรือ โลก)

1. แผ่นดิน
2. โดยปริยายหมายถึงหมู่มนุษย์

   ให้โลกนิยม

3. ส่วนหนึ่งแห่งสกลจักรวาล

   มนุษยโลก

   เทวโลก

   พรหมโลก

   โลกพระอังคาร

4. แผ่นดินรวมกับทุกประเทศ คนทุกกลุ่ม และลักษณะธรรมชาติทุกอย่างของแผ่นดิน
5. (ภูมิศาสตร์, ดาราศาสตร์) ดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ 5 ในระบบสุริยะ เป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ลักษณะอย่างรูปทรงกลม มีเส้นผ่าศูนย์กลางที่ศูนย์สูตรยาว 12,755 กิโลเมตร ศูนย์กลางที่ขั้วโลกยาว 12,711 กิโลเมตร มีเนื้อที่บนผิวโลก 510,903,400 ตารางกิโลเมตร
6. (ชีววิทยา) อาณาบริเวณ, ชีวบริเวณ

   โลกของสิ่งมีชีวิต

   โลกของมหาสมุทร

คำแปลภาษาอื่น

แผ่นดินรวมกับทุกประเทศ คนทุกกลุ่ม และลักษณะธรรมชาติต่าง ๆ ของแผ่นดิน

• คำเมือง: ᩃᩰᩫ᩠ᨠ (nod) (โล็ก)
• ดัตช์: de wereld (nl) ช. หรือ ญ. (เดอะเวเริลต์)
• ไทดำ: ꪹꪣꪉꪩꪴ꪿ꪣ (blt) (เมงลุ่ม)
• ไทใหญ่: လေႃးၵႃႉ (shn) (ล๊อ̂ก๎า)
• ลาว: ໂລກ (lo) (โลก)
• อังกฤษ: the world (en) (เฑอะเวิร์ลด์)

ภาษาเขมรเหนือ

รูปแบบอื่น

• โลอ์

รากศัพท์

เทียบภาษาเขมร លោក (โลก); ร่วมรากกับ ลฺูก

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /loːk/

คำนาม

โลก

1. โลก

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /loːk˦˨/

คำนาม

โลก

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩰᩫ᩠ᨠ (โล็ก)

ภาษาบาลี

คำนาม

โลก ช.

1. โลก
2. สัตว์
3. พลเมือง

การผันรูป

ตารางการผันรูปของ "โลก" (เพศชาย)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	โลโก	โลกา
กรรมการก (ทุติยา)	โลกํ	โลเก
กรณการก (ตติยา)	โลเกน	โลเกหิ หรือ โลเกภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	โลกสฺส หรือ โลกาย หรือ โลกตฺถํ	โลกานํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	โลกสฺมา หรือ โลกมฺหา หรือ โลกา	โลเกหิ หรือ โลเกภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	โลกสฺส	โลกานํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	โลกสฺมิํ หรือ โลกมฺหิ หรือ โลเก	โลเกสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	โลก	โลกา