ขม

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǒm
	ราชบัณฑิตยสภา	khom
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰom˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.qɤmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂົມ (ข็ม), ภาษาไทลื้อ ᦃᦳᧄ (ฃุม), ภาษาไทดำ ꪶꪄꪣ (โฃม), ภาษาไทใหญ่ ၶူမ် (ขูม), ภาษาไทใต้คง ᥑᥨᥛᥴ (โฃ๋ม), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜪 (ขุํ), ภาษาจ้วง haemz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง koem, ภาษาแสก กฺั๊ม; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *kamᴬ², ภาษาไหลดั้งเดิม *C-ɦəːm

คำคุณศัพท์

ขม (คำอาการนาม ความขม)

1. รสอย่างหนึ่งอย่างรสสะเดาหรือบอระเพ็ด

รากศัพท์ 2

คำนาม

ขม

1. (ผัก~) ชื่อไม้ล้มลุกในสกุล Amaranthus วงศ์ Amaranthaceae มีหลายชนิด เช่น ผักขมหนาม (A. spinosus L.) ลำต้นมีหนาม ใช้ทำยาได้ ผักขมสวน (A. tricolor L.) ผักขมแดง (A. caudatus L.) ใบสีแดง ปลูกเป็นไม้ประดับ, ผักโขม หรือ ผักโหม ก็เรียก
2. (หวาย~) ชื่อหวายชนิด Calamus viminalis Willd.
3. (บัว~) ชื่อบัวสายพันธุ์หนึ่งในสกุล Nymphaea ดอกเล็ก สีขาว สายกินได้ หัวมีรสขม

รากศัพท์ 3

คำนาม

ขม

1. (หอย~) ชื่อหอยน้ำจืดกาบเดี่ยวในวงศ์ Viviparidae เปลือกม้วนเป็นวงซ้อนกัน ยอดแหลม สีเขียวหรือเขียวอมดำ ออกลูกเป็นตัว มีหลายชนิด เช่น ชนิด Filopaludina sumatrensis (Dunker), F. doliaris (Gould)