ดอก

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɓloːkᴰ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨯᩬᨠ (ดอก), ภาษาลาว ດອກ (ดอก), ภาษาไทลื้อ ᦡᦸᧅᧈ (ด่อ̂ก), ภาษาไทดำ ꪚꪮꪀ (บอก), ꪒꪮꪀ (ดอก), ภาษาไทใหญ่ မွၵ်ႇ (ม่อ̂ก), ဝွၵ်ႇ (ว่อ̂ก), ภาษาไทใต้คง ᥛᥩᥐᥱ (ม่อ̂ก), ภาษาพ่าเก မွက် (มอ̂ก์), ภาษาอาหม 𑜉𑜨𑜀𑜫 (มอ̂ก์), 𑜈𑜨𑜀𑜫 (บอ̂ก์), ภาษาจ้วงแบบหนง ndog

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ดอก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dɔ̀ɔk
	ราชบัณฑิตยสภา	dok
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/dɔːk̚˨˩/(ส)

คำนาม

ดอก

1. ส่วนหนึ่งของต้นไม้ที่ผลิออกจากต้นหรือกิ่ง มีหน้าที่ทำให้เกิดผลและเมล็ดเพื่อสืบพันธุ์ มีเกสรและเรณูเป็นเครื่องสืบพันธุ์
2. ลวดลายบนผืนผ้าเป็นต้น ที่มีลักษณะเป็นดอกเป็นดวง

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ดอก

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨯᩬᨠ (ดอก)