รั่ว

ดูเพิ่ม: รวิ, รวี, รั้ว, รั๋ว, ริ̂ว, และ ริ้ว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		รั่ว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rûua
	ราชบัณฑิตยสภา	rua
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/rua̯˥˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *rwoːᴮ; เทียบภาษาจีนเก่า 漏 (OC *roːs); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁ᩠ᩅᩫ᩵ (รว็่), ภาษาลาว ຮົ່ວ (ฮ็่ว), ภาษาไทขาว ꪭꪺꫀ, ภาษาไทใหญ่ ႁူဝ်ႈ (หู้ว), ภาษาอาหม 𑜍𑜢𑜤𑜈𑜫 (รึว์), ภาษาจ้วง roh, ภาษาจ้วงแบบหนง roh, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง rueh (รั่ว)

คำกริยา

รั่ว (คำอาการนาม การรั่ว)

1. อาการที่อากาศหรือของเหลวเป็นต้นไหลเข้าหรือออกทางรอยแตกหรือรูที่เกิดจากความชำรุด

   น้ำรั่ว

   ฝนรั่ว

คำคุณศัพท์

รั่ว

1. มีรอยแตกหรือมีรูซึ่งเกิดจากความชำรุดที่อากาศหรือของเหลวเป็นต้นเข้าออกได้

   เรือรั่ว

   ท่อประปารั่ว

   หลังคารั่ว

2. โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น

   ข่าวรั่ว

   ข้อสอบรั่ว

รากศัพท์ 2

คำกริยาวิเศษณ์

รั่ว

1. อาการที่ไล่ไม้ตีระไปบนลูกระนาดโดยไม่ลงคู่ ทำให้เสียงเพี้ยนหรือไม่ชัดเจน

   เขาตีระนาดรั่ว ฟังไม่เป็นเพลง

คำกริยา

รั่ว

1. เหมือนมีสติไม่สมประกอบ มักทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งผิดแปลกไปจากบุคคลทั่วไป

   หมอนั่นดูรั่ว ๆ ยังไงพิกล มีอย่างที่ไหนชวนผู้หญิงไปเดตแถว ๆ ฮวงซุ้ย

2. ทำตัวกล้าเกินเหตุ, บ้าบิ่น

   ผู้หญิงคนนั้นรั่วจริง ๆ กระโดดขึ้นไปเต้นกลางเวทีคอนเสิร์ตได้หน้าตาเฉย