ส่วย
ดูเพิ่ม: สวย
ภาษาไทย
แก้ไข
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | ส่วย | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sùai |
| ราชบัณฑิตยสภา | suai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sua̯j˨˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
แก้ไขยืมมาจากแต้จิ๋ว 稅 (suê3, “ภาษี”)[1]; เทียบจ้วง suih (ซุ่ย)
คำนาม
แก้ไขส่วย
- (โบราณ) รายได้แผ่นดินประเภทหนึ่ง เรียกเก็บเป็นสิ่งของหรือเงินตราแทนการเข้าเดือนหรือการรับราชการ
- (โบราณ) สิ่งของพื้นเมืองที่เมืองหลวงเรียกเกณฑ์จากหัวเมืองเป็นประจำเพื่อใช้ประโยชน์ในราชการ
- (โบราณ) บรรณาการจากประเทศราช
- (เลิกใช้) เงินช่วยราชการตามที่กำหนดเรียกเก็บจากราษฎรชายที่มิได้รับราชการทหารเป็นรายบุคคล, รัชชูปการ ก็ว่า
- (ภาษาปาก) เงินสินบน
คำสืบทอด
แก้ไขรากศัพท์ 2
แก้ไขยืมมาจากกูย กวย (“คน”) โดยเปลี่ยน ก- เป็น ส- เพื่อเลี่ยงคำหยาบ
รูปแบบอื่น
แก้ไขคำนาม
แก้ไขส่วย
คำวิสามานยนาม
แก้ไขส่วย
อ้างอิง
แก้ไข- ↑ chapter สำเนาที่เก็บถาวร, in (please provide the title of the work)[1], accessed 2021-12-07, archived from the original on 2020-07-22
ภาษาอีสาน
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขเทียบจีนยุคกลาง 洗 (MC sejX); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซว่ย), ลาว ສ່ວຍ (ส่วย), เขิน ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซว่ย), ไทลื้อ ᦌᦽᧈ (โซ่ย), ไทดำ ꪏ꪿ꪺꪥ (ซั่วย), จ้วง swiq (เส่ย), จ้วงแบบจั่วเจียง svaiq (สว่าย)
คำกริยา
แก้ไขส่วย (คำอาการนาม การส่วย)