ส่วย
ดูเพิ่ม: สวย
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ส่วย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sùai |
| ราชบัณฑิตยสภา | suai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sua̯j˨˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 稅／税 (suê3, “ภาษี”)[1]; เทียบภาษาจ้วง suih (ซุ่ย)
คำนาม แก้ไข
ส่วย
- (โบราณ) รายได้แผ่นดินประเภทหนึ่ง เรียกเก็บเป็นสิ่งของหรือเงินตราแทนการเข้าเดือนหรือการรับราชการ
- (โบราณ) สิ่งของพื้นเมืองที่เมืองหลวงเรียกเกณฑ์จากหัวเมืองเป็นประจำเพื่อใช้ประโยชน์ในราชการ
- (โบราณ) บรรณาการจากประเทศราช
- (เลิกใช้) เงินช่วยราชการตามที่กำหนดเรียกเก็บจากราษฎรชายที่มิได้รับราชการทหารเป็นรายบุคคล, รัชชูปการ ก็ว่า
- (ภาษาปาก) เงินสินบน
คำสืบทอด แก้ไข
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ยืมมาจากภาษากูย กุย/กูย/กวย/โกย (“คน”) โดยเปลี่ยน ก- เป็น ส- เพื่อเลี่ยงคำหยาบ
คำวิสามานยนาม แก้ไข
ส่วย
อ้างอิง แก้ไข
ภาษาอีสาน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
เทียบภาษาจีนยุคกลาง 洗 (MC sejX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซว่ย), ภาษาลาว ສ່ວຍ (ส่วย), ภาษาเขิน ᨪ᩠ᩅ᩠᩵ᨿ (ซว่ย), ภาษาไทลื้อ ᦌᦽᧈ (โซ่ย), ภาษาไทดำ ꪏ꪿ꪺꪥ (ซั่วย), ภาษาจ้วง swiq (เส่ย), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง svaiq (สว่าย)
คำกริยา แก้ไข
ส่วย (คำอาการนาม การส่วย)