ภาษา
ภาษาไทยแก้ไข
รากศัพท์แก้ไข
จากภาษาสันสกฤต भाषा (ภาษา); เทียบภาษาบาลี ภาสา
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | พา-สา | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | paa-sǎa |
| ราชบัณฑิตยสภา | pha-sa | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰaː˧.saː˩˩˦/(สัมผัส) | |
| ไฟล์เสียง | ||
คำนามแก้ไข
ภาษา (คำลักษณนาม ภาษา)
- ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ
- ภาษาไทย
- ภาษาจีน
- ภาษาราชการ
- ภาษากฎหมาย
- ภาษาธรรม
- เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได้
- ภาษาพูด
- ภาษาเขียน
- ภาษาท่าทาง
- ภาษามือ
- (โบราณ) คนหรือชาติที่พูดภาษานั้น ๆ
- มอญ ลาว ทะวาย นุ่งห่มและแต่งตัวตามภาษา(พงศ. ร. 3)
- (การคอมพิวเตอร์) กลุ่มของชุดอักขระ สัญนิยม และกฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อสั่งงานคอมพิวเตอร์
- ภาษาซี
- ภาษาจาวา
- โดยปริยายหมายความว่าสาระ, เรื่องราว, เนื้อความที่เข้าใจกัน
- ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา
- เขียนไม่เป็นภาษา
- ทำงานไม่เป็นภาษา
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง
|
||||